Verslag plenaire vergadering
Verslag
Geachte minister-president Bourgeois, geachte heer Markkula, voorzitter van het Comité van de Regio’s, geachte leden van de Vlaamse Regering, geachte collega’s-volksvertegenwoordigers, dames en heren, mag ik vragen om even recht te staan, want voor we de normale agenda van deze vergadering opnemen, is het gepast om ons even te bezinnen over wat er zich de laatste dagen rondom ons afspeelt.
Ik verwijs daarbij niet alleen naar de terroristische aanslagen in Parijs, maar evengoed naar het Russische vliegtuig in de Sinaïwoestijn en naar gelijkaardige gruweldaden in Beiroet, en vanmorgen ook weer in Nigeria. Al deze terroristische acties wereldwijd, hebben expliciet als bedoeling om angst en tweedracht te zaaien en om onze democratische samenlevingen te ondermijnen.
Wij, als leden van ons Vlaams Parlement, beschouwen het als onze uitdrukkelijke taak om die democratie te vrijwaren, net zoals de leden van talloze parlementen wereldwijd erop uit zijn om democratische leefomstandigheden te creëren in hun land of regio. Dagelijks ervaren wij binnen ons Vlaams Parlement dat een democratie slechts kan overleven door permanent overleg tussen verschillende strekkingen binnen de maatschappij, door respect voor andermans opinie. Datzelfde respect is ook nodig als we ons naar het Europese terrein verplaatsen, want daar kruisen de visies van veel meer volkeren, partijen en levensovertuigingen elkaar.
Het volstaat niet dat we dat besef in ons achterhoofd opslaan. Neen, dat besef moeten we constant voor ogen houden, alsof het een bril is met omgekeerde lenzen: eentje die ons niet doet focussen op één punt, maar eentje die ons blikveld verruimt naar de hele wereld.
Ik wens alle aanwezigen hier veel inspiratie en moed om die democratische taak optimaal in te vullen. Dat is uw plicht, vandaag in deze vergadering, maar ook op al de andere dagen dat u hier zetelt als vertegenwoordigers van uw kiezers. Want uw kiezers rekenen op u voor het in stand houden van deze democratische, vrije en veilige maatschappij.
Ik geef nu graag het woord aan onze minister-president Geert Bourgeois, die namens de Vlaamse Regering zal spreken in verband met de gebeurtenissen van de voorbije dagen.
Mijnheer de voorzitter, geachte voorzitters van de andere assemblees, mijnheer de voorzitter van het Comité van de Regio’s, geachte leden van het Comité van de Regio’s, geachte collega’s-ministers, geachte collega’s-parlementsleden,
Wij die leven, proberen vruchteloos om ons in te leven in de laatste ogenblikken van wie viel onder de moordende kogels van IS: vertwijfeling, ontreddering, doodsangst, misschien een laatste gebed, een laatste gedachte aan wie ze liefhadden. Onze gedachten gaan naar deze onschuldige slachtoffers, de nabestaanden, het Franse volk. Onze gevoelens gaan evenzeer naar zij die vielen onder de bommen van IS, in het Midden-Oosten, elders in de wereld. Mijn diepste respect gaat tevens naar de vele politiemensen, militairen, hulpverleners, die de gewonden de eerste zorgen hebben toegediend en hen hebben bijgestaan, getroost en de nabestaanden als eersten in de ogen hebben gekeken.
Collega’s, de aanslagen in Parijs zijn erop gericht de fundamenten van onze vrije, westerse samenleving te ontwrichten. De terroristen hebben hun aanval duidelijk gericht op wat Parijs zo Parijs maakt: theater, cultuur, muziek, sport, terrasjes, restaurants, flanerende, genietende, liefhebbende mensen op straat. Ons antwoord moet duidelijk zijn. De vrije wereld mag niet zwichten, mag niet ten ondergaan in angst. De reactie moet krachtig zijn: de veiligheidsdiensten en de internationale gemeenschap moeten een einde maken aan deze terreur. Die terreur kan op geen enkele manier vergoelijkt worden. Een zwakkere sociaal-economische positie kan nooit, nooit, een excuus zijn voor massamoorden, voor terrorisme.
Onze samenleving geeft kansen, enorm veel kansen, ze garandeert iedereen rechten en vrijheden. Laat ons zelf daarbij nooit de fundamentele waarden van onze vrije, onze pluralistische samenleving onderuit halen. Laten we samen werken aan een inclusieve samenleving, bouwen aan een gedeelde toekomst, samen met alle Vlaamse burgers, van welke oorsprong ook. De fundamentele rechten en vrijheden, zeer recent nog in de menselijke geschiedenis verworven, zijn ons heilig. Wanneer we toegeven aan de angst, dan pas hebben de terroristen gewonnen, hebben ze de ziel van onze samenleving vernietigd.
Ik was dan ook verheugd over de gemeenschappelijke verklaring van de Werkgroep interlevensbeschouwelijke dialoog, met alle erkende levensbeschouwingen, religieuze, niet-religieuze, en het platform van de Vlaamse imams. Zij veroordelen resoluut en krachtig deze barbaarse terreur. Zij onderschrijven onvoorwaardelijk de basisprincipes van onze pluralistische, democratische rechtstaat.
Het is een taak van iedereen – het onderwijs, de jeugdbeweging, het verenigingsleven, het middenveld, de media, de politici – om dag aan dag die waarden uit te dragen. Al te veel mensen zijn het fundamentele belang ervan uit het oog verloren. Laat ons inspiratie halen uit de grote steun die slachtoffers voor elkaar betekenden, uit de warme hulp die Parijzenaars aan volkomen ontredderde mensen gaven, vreemde mensen, die plots hun medeburger, hun naaste werden. Liefde, dames en heren, collega’s, zal het altijd halen op haat. Fundamentele mensenrechten staan garant voor een vrije samenleving, fundamentele mensenrechten vrijwaren ons voor angst.
Ook de heer Markkula, voorzitter van het Comité van de Regio’s en als dusdanig de vertegenwoordiger van onze Europese instellingen, zal ons kort toespreken.
De heer Markkula heeft het woord.
Voorzitter, geachte leden, in naam van het Comité van de Regio’s van de Europese Unie zou ik me willen aansluiten bij uw herdenking vandaag van de onschuldige slachtoffers van de recente terroristische aanslagen in Parijs. Burgers stierven terwijl ze terecht aan het genieten waren van de vrijheden die het sluitstuk vormen van onze samenleving. Ik heb al de gelegenheid gehad het te zeggen aan mevrouw Hidalgo, de burgemeester van Parijs: de gewelddadige aanvallen van de jongste week vormen vandaag een uitdaging voor alle burgers. Alleen verenigd zullen we erin slagen om te overwinnen, en ik ben er zeker van dat we zullen winnen. Solidariteit en partnerschap tussen Europeanen zullen het verschil maken. Extremisme en radicalisering komen helaas terug naar Europa, in onze steden, in onze scholen. We staan schouder aan schouder met de burgers, de civiele maatschappij, de burgemeesters, de lokale politici, de vrijwilligers, de regionale instellingen die kunnen helpen de Europese waarden te verdedigen waarop we onze unie hebben gebouwd, en die in de jongste decennia zijn verankerd doorheen het hele continent.
Ons medeleven gaat vandaag uit naar de families en vrienden van de slachtoffers. Laten we bidden voor hen.
Dames en heren, mag ik u vragen één minuut stilte in acht te nemen ter nagedachtenis van de slachtoffers van de terroristische aanslagen in Parijs.
– De Vlaamse volksvertegenwoordigers nemen één minuut stilte in acht.
Dames en heren, ik dank u allen voor dit moment van respect. Gaat u zitten.
Op algemene vraag zullen alle fracties van dit parlement nu een verklaring afleggen over de actuele toestand.
De heer Diependaele heeft het woord.
Voorzitter, collega’s, uiteraard sluit ik me in naam van mijn fractie in de eerste plaats aan bij de woorden van medeleven van de voorzitter, de minister-president en de heer Markkula voor de zinloos verloren levens en de nabestaanden van de terreur in Parijs. Een voor een gaat het om onschuldige, willekeurige slachtoffers, die een onverklaarbare leegte nalaten bij vrienden en familie.
Ongetwijfeld wordt dit voor velen onder u, net als voor mij, een van die historische gebeurtenissen waarbij je over dertig jaar nog perfect weet waar je was en wat je deed op het moment dat je het nieuws van deze aanslag hoorde. Zelf zat ik met de voeten onder tafel, in een boeiend gesprek, in niet onaangenaam gezelschap, en dat is blijkbaar ook wat een deel van de slachtoffers deden. Het WTC in New York was een symbool van de macht van de VS. De aanslagen op de redactie van Charlie Hebdo waren een duidelijke aanslag op onze vrijheid van meningsuiting. De doelwitten die vorige week vrijdag werden getroffen door de brutaliteit in Parijs, lijken misschien willekeurig, maar ze zijn dat volgens mij allerminst.
Want deze keer waren de bommen en kogels gericht op onze ontspanning, ons amusement, ons plezier. Ze waren gericht op onze eigen keuze om te gaan en staan waar we willen en ons goed te voelen: naar het voetbal gaan, op een terras zitten, een concert meepikken. Die keuzevrijheid is, zoals de minister-president al zei, een fundamenteel onderdeel van ons samenlevingsmodel. Net daartegen hebben die fundamentalisten vorige week vrijdag gereageerd. Het fundamentalistische islamisme aanvaardt niet dat wij als individu een vrije keuze hebben. Zij staan voor een religieus fundamentalistisch en totalitair systeem waarin elke vorm van individuele vrijheid wordt onderdrukt.
Ik ben er, samen met velen van jullie, van overtuigd dat onze samenleving staat of valt met die individuele keuzevrijheid van elkeen: de vrijheid van meningsuiting, de vrijheid van vereniging, de vrijheid van religie enzovoort. Dat samenlevingsmodel staat of valt met een politiek model dat ieders vrijheid moet garanderen, waarbij geen religieuze, maar menselijke wetten het samenleven regelen om ieders vrijheden en rechten te verzoenen.
Onze samenleving is een open samenleving, waar welzijn, welvaart en vooruitgang op alle vlakken enkel mogelijk zijn door kritisch en voor onszelf te denken, niet door opgelegde dogma’s en doctrines die integendeel naar obscurantisme en onderdrukking leiden.
Wij geloven in kritisch denken en in het georganiseerde meningsverschil. Wij geloven in de rechtsstaat en niet in vergelding die zou worden opgelegd door een of andere hogere macht. Elk ander model is een model dat wij hier niet kunnen of willen tolereren.
Collega’s, ik kan perfect aanvaarden dat onze democratische rechtsstaat niet perfect is. Ik ben er echter evengoed van overtuigd dat dit het best mogelijke model is om die individuele vrijheid, die fundamenteel onderdeel uitmaakt van ons samenlevingsmodel, te garanderen. De normen en waarden die wij verdedigen, maken onze democratische samenleving tot leidraad en voorbeeld. En dat samenlevingsmodel moeten wij met hand en tand verdedigen tegen iedereen die daaraan wil raken.
Ik dank u. (Applaus)
De heer Van den Heuvel heeft het woord.
“Ik weet niet wie jullie zijn en ik wil het ook niet weten. Jullie zijn dode zielen. Als deze God van jullie (…) ons naar zijn beeltenis heeft geschapen, is elke kogel in het lichaam van mijn vrouw een wonde in zijn hart. (…)
Je wilt dat ik bang ben, dat ik mijn medemens met achterdocht bekijk en dat ik mijn vrijheid opgeef voor mijn veiligheid. Jullie hebben verloren. De speler speelt nog steeds.
Ik en mijn jonge zoon, wij twee, zullen sterker zijn dan ieder leger op deze aarde. (…) Het leven van deze kleine jongen zal gelukkig en vrij zijn. Want jullie zullen zijn haat ook nooit hebben. Mijn zoon zal jullie ook nooit vrezen.”
Voorzitter, voorzitter van het Comité van de Regio’s, leden van de regering, beste collega’s, deze woorden van journalist Antoine Leiris, wiens vrouw werd gedood bij de aanslag, weerspiegelen de keuze waar wij vandaag voor staan. Het is een keuze die bepalend is voor het soort samenleving dat wij hier in Europa willen.
We hebben twee keuzes. We kunnen in de val trappen die IS voor elk van ons heeft gespannen en kiezen voor haat en wantrouwen. Of we kiezen voor de weg die Antoine Leiris ons toont: een keuze voor vastberaden eendracht, voor vrijheid, voor verbondenheid, waarden die het DNA van onze samenleving zijn en waar haatzaaierij en wantrouwen geen kans krijgen.
Mijn fractie, beste collega’s, kiest zonder aarzelen, zonder terughoudendheid voor die laatste weg, omdat het op lange termijn de enige manier is om duurzame veiligheid te garanderen.
De IS-barbarij was al geen ver-van-mijn-bedshow meer door de enorme stroom aan mensen die vluchten om zichzelf en hun familie in veiligheid te brengen voor het niets ontziende geweld. Dat geweld werd nu naar onze directe omgeving gebracht. De angst daarvoor mag ons niet verlammen of doen handelen uit blinde haat. Dit is een tijd om de voedingsbodem voor IS weg te nemen, niet hem te bemesten.
Decennialang heeft de Europese dialoog ons vrede en veiligheid gebracht. Ook nu, beste collega’s, zal de oplossing Europees zijn. Het verschrikt terugplooien binnen onze eigen landsgrenzen biedt geen uitzicht op duurzame veiligheid. Europa staat nu meer dan ooit voor de collectieve verantwoordelijkheid om ook mondiaal een samenleving op te bouwen die de veiligheid van iedere mens waarborgt, een wereld waarin angst en wantrouwen voor andere overtuigingen en huidskleuren niet mag worden geïnstitutionaliseerd, waar we samen met onze internationale partners ervoor zorgen dat mensen in conflict- en armoedegebieden van diezelfde veiligheid kunnen proeven, waar iedereen wiens leven wordt bedreigd, op een adequate bescherming kan rekenen.
Laat ons daarom geen tijd verliezen met politiek zwartepieten. Dit is geen moment voor doorzichtige oneliners, geen moment om toe te geven aan slechte raadgevers als angst en haat, geen moment voor doelloze polarisering, geen moment voor stigmatisering en paniekerige, goedkope simplismen. Niet alleen getuigt zoiets van een gebrek aan respect voor de slachtoffers in Beiroet, in Bagdad, in Palmyra, in de Sinaï, in Parijs en ook hier in Brussel in de buurt van het Joods Museum. Het leidt ons ook af van echte oplossingen.
Dit is een tijd, collega’s, voor solidaire verbondenheid, voor vastberaden samenwerking, voor sterke daadkracht en voor verhoogde waakzaamheid. Daarom is dit bij uitstek het moment om het veiligheidsinstrumentarium gevoelig te versterken, samen met onze federale en Brusselse collega’s. Voor ons zijn er geen taboes. De Brusselse politiezones moeten fusioneren. Hoe moeilijk het evenwicht tussen veiligheid en privacy ook is, we moeten en zullen dat evenwicht vinden. Het net rond terroristische elementen moet en zal worden gesloten. Het Vlaamse actieplan deradicalisering is cruciaal in het creëren van een omgeving waarin vrijheid maximaal kan floreren. We moeten verdergaan op de ingeslagen weg en onze leerkrachten en welzijnswerkers versterken om problemen vroeg te detecteren en preventief aan te pakken.
Voorzitter, ministers, collega’s, Parijs is de plaats waar 225 jaar geleden de westerse waarden werden vormgegeven en bondig samengevat in drie woorden – wij-waarden – die we koste wat het kost moeten blijven verdedigen. Daarop toegeven, collega’s, is geen optie, evenmin als angstig in onze schulp kruipen. Laat Parijs, laat Europa altijd de plaats blijven van datgene wat alle levensbeschouwingen overstijgt: ‘liberté, égalité, fraternité’. (Applaus bij CD&V, de N-VA, Open Vld, sp.a en Groen)
De heer Somers heeft het woord.
Voorzitter, voorzitter van het Comité van de Regio’s, dames en heren van de regering, collega’s, net als tien maanden geleden staan we hier vandaag jammer genoeg opnieuw, verenigd in ons verdriet, in onze verontwaardiging, in onze solidariteit.
De barbaarse aanslagen in Parijs raken ons diep. Ondraaglijke beelden, beelden uit de hel, irrationeel geweld, verwoestend, duivels. Pas nu, enkele dagen later, voelen wij de ravage van die waanzin. Het vreet aan ons vanbinnen, het vreet aan ons gemoed. Vele mensen voelen zich ontredderd. Zulke barbarij doet alle zekerheden wankelen. Hoe geeft men zoiets een plaats? Hoe kan een mens tot zoiets in staat zijn?
De aanslagen zaaien angst in ons hart, ze maken ons vertwijfeld, diep bedroefd maar ook radeloos, kwaad. Terroristen hopen met die aanslagen net dat te bereiken: verdeeldheid, polarisatie, haat. Ze willen ons dwingen naar de wereld te kijken zoals zij dat doen, door hun bril. Zij willen dat wij onze medemensen als vijanden zien, dat wij hen afwijzen. Die overwinning mogen wij hun nooit gunnen.
Tegen terroristen en gewelddadig extremisme moet kordaat worden opgetreden door politie en gerecht. De daders en hun handlangers moeten worden opgespoord en gestraft. Justitie en politie moeten de middelen krijgen om onze bevolking effectief te beschermen, desnoods met nieuwe instrumenten, zonder taboes maar zonder onze principes, onze mensenrechten, the rule of law op te offeren. Die terroristen provoceren ons daartoe, want ze weten dat we dan afdalen tot op hun barbaarse niveau, dat van de willekeur, dat we dan de beschaving opofferen die we net willen verdedigen.
Die gewelddadige fundamentalisten strijden niet alleen met bommen en aanslagen en geweld maar ook met een pervers maatschappijbeeld. Hun totalitaire ideologie lijkt sterk op het nazisme van Hitler of het communisme van Pol Pot. Het is even gevaarlijk, even radicaal en even onverzoenbaar. Voor de overwinning op dat totalitaire gedachtegoed kunnen niet alleen justitie en politie zorgen. Niet de staat maar de samenleving zelf kan daarvoor zorgen, wij allen, door de voedingsbodem voor extremisten weg te nemen, hun rekrutering te stoppen. Hier ligt de opdracht en de taak van ons, het Vlaams Parlement: een democratische strijd voor de harten en hoofden van de mensen.
Onze democratie is ijzersterk, dat heeft de geschiedenis ons geleerd, op voorwaarde dat we niet twijfelen en ons niet uit elkaar laten spelen. We mogen dus geen millimeter toegeven aan die terroristen. We moeten ervoor zorgen dat hun opzet mislukt door net het omgekeerde te doen van wat ze beogen. Daarom deze boodschap aan alle burgers van dit land: sluit u niet af, koester geen achterdocht maar schenk net meer vertrouwen. Laat dialoog zegevieren boven confrontatie, toon empathie, begrijp dat uw medemens ook pijn heeft, angst voelt en verontwaardigd is, dat we allemaal slachtoffers zijn. We delen dat en dat moet ons net dichter bij elkaar brengen. Sluit de rangen rond onze gedeelde waarden die ooit vanuit Parijs over heel Europa werden verspreid: vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid. Verenig u rond die waarden. Verdedig ze, niet om elkaar de les te spellen, maar om elkaar te versterken. Wijs diversiteit niet af, maar omarm ze. Leef niet naast maar met elkaar. Betoon respect voor elkaar, ongeacht afkomst of overtuiging. Respect, meer nog dan voordien.
En vooral, laten we samen de belofte waarmaken die onze samenleving aan iedereen doet, de belofte die onze samenleving sterker en beter maakt dan welke dictatuur ook. De belofte aan elke man en elke vrouw, de belofte op gelijke kansen, op vrijheid, op bescherming tegen discriminatie. De belofte dat we niemand achterlaten, niemand uitsluiten. De belofte dat niet de afkomst maar de toekomst telt.
Collega’s, vandaag is ons hart in Parijs en bij alle slachtoffers van terreur, waar ook ter wereld. We beloven hen niet te vergeten door nooit te vergeten, door hen te eren in de manier waarop we onze samenleving organiseren. Een maatschappij van verlichting en humanisme, van vrijheid en solidariteit. Een verenigde samenleving, schouder aan schouder. Eén gemeenschap. Allen mensen, allen broeders en zusters. (Applaus bij de N-VA, CD&V, Open Vld, sp.a en Groen)
De heer Vandenbroucke heeft het woord.
Dames en heren, het stond 1-1. Jan Vertonghen had in Brussel net de gelijkmaker gescoord tegen Italië met een mooie kopbal. Twintig minuten later ontdekt een steward van het Parijse Stade de France een bomgordel op het lichaam van een bezoeker. Hij liep hard weg en blies zichzelf op. In de komende 33 minuten zullen nog zeven aanslagen volgen op veel van wat ons aan het begin van een weekend lief en vertrouwd is: een terrasje, een café, een restaurant en een concertzaal waar een rockband optrad. Er stierven 129 mensen en er waren bijna 400 gewonden. Wat een doodgewone vrijdagavond leek te worden, werd in een half uur aan flarden gescheurd door acht jonge mannen. Ze wilden wraak nemen op de bombardementen van Frankrijk op IS. Ze wilden hun walging voor onze levensstijl en onze waarden uitdrukken in bloed. Ze wilden onze samenleving ontwrichten.
Dat huiveringwekkende halfuur op vrijdagavond tussen 21.20 uur en 21.53 uur laat zien hoe kwetsbaar onze manier van leven is en hoe snel alles kan veranderen in een stad. De dagen die volgden op vrijdag 13 november laten ons echter ook een heel andere kant zien. Er kwamen verhalen boven over al die mensen die een gewonde of stervende medemens ter hulp schoten en steun en onderdak boden waar ze maar konden. Er waren terrasjes die zondag alweer aarzelend volliepen. Er waren overweldigende betuigingen van steun en medeleven van over de hele wereld. De supporters van het Engelse voetbalteam leerden de afgelopen dagen zelfs de tekst van de Marseillaise uit het hoofd om die samen te zingen met de aanhangers van de Franse tegenstander gisteren in het Wembleystadion. Het is nog nooit vertoond.
Het toont ons iets over hoe we hier op de terreur en haar dreiging moeten reageren: zonder paniek, zonder de tegenstellingen op te zoeken, zonder de onrust en angst uit te buiten voor politiek gewin. Nooit werd na een aanslag zo duidelijk dat vandaag iedereen die geen extremist is, verenigd is tegen de fanatici van IS. Dat is zo in Parijs, dat is zo in Antwerpen, dat is zo in Molenbeek en dat is zo in de hele wereld.
Dat is onze eerste plicht, als Vlaamse politici: om mensen te verenigen rond het doel van een vreedzame en vrije samenleving. Want alleen een hechte samenleving kan vrij zijn. Maar een samenleving kan ook maar vrij zijn als ze veilig is.
Over het waarborgen van die veiligheid hebben we onszelf een aantal moeilijke vragen te stellen. Waarom worden teruggekeerde Syriëstrijders niet systematisch gevolgd? Waarom is het zo moeilijk om kordaat op te treden tegen haatpredikers en hun financiers? Waarom zijn de signalen van een ongeruste leerkracht over radicaliserende jongeren verloren gegaan?
In het oplossen van de moeilijke problemen heeft Vlaanderen een belangrijke rol te spelen. Dat is geen nieuw inzicht. We hebben daar samen al voorstellen over uitgewerkt. Als ik de resolutie herlees over de bestrijding van de radicalisering die we samen over de partijgrenzen heen hebben goedgekeurd na de aanslag op Charlie Hebdo, vind ik daar bijna alles in terug wat wij met onze bevoegdheden in het Vlaams Parlement kunnen doen.
Er zijn elf maanden verstreken sinds die aanslag. We zijn vrijdagnacht nogmaals met de neus op de feiten gedrukt. De bevolking vraagt dat we maatregelen nemen. Wij weten wat we kunnen doen. Er is daar zelfs een grote consensus over in dit parlement. Laat ons, collega’s en leden van de Vlaamse Regering, verenigd als we zijn in de afwijzing van gewelddadig radicalisme, verenigd en snel uitvoeren wat we hebben beslist. (Applaus bij sp.a, de N-VA, CD&V, Open Vld en Groen)
De heer Rzoska heeft het woord.
Voorzitter, voorzitter van het Comité van de Regio’s, dames en heren ministers, collega’s, beste mensen, iedereen is op dit moment geschokt en diep bedroefd door de nietsontziende terreur vrijdag in Parijs: de moorden op meer dan 130 mensen intussen. Die mensen zijn, beste collega’s, burgers zoals u en ik. De Franse muziekjournalist Guillaume; Milko en Elif, die op zoek waren naar een nieuwe toekomst in de Lichtstad; de Marokkaanse architect Amine; en Ludovic, die zijn jarige vriendin met zijn leven beschermde. Hun dood en die van zovele anderen zijn een onvoorstelbare wreedheid. Zij werden op een zeer laffe manier gedood. Daar wordt iedereen, wij allemaal in dit huis maar ook daarbuiten, heel stil van. Tegelijkertijd treedt in die stilte ook een boosheid op. Iedereen worstelt, iedereen zit met een knoop in zijn maag. Ouders, kinderen, collega’s op de trein die elkaar aanspreken en die van minuut tot minuut de situatie volgen op de social media … Iedereen zoekt antwoorden op zeer moeilijke vragen. Maar er is één rode draad: elkeen zit met zijn hart en medeleven bij de slachtoffers, hun familie en naasten.
Collega’s, tegen zulke gruwel moeten we nog beter de veiligheid van onze burgers garanderen, en moeten we als samenleving onze menselijkheid blijven benadrukken. Door de duidelijke link met ons land komt de angst heel dichtbij. Sommige leden van het IS-moordcommando groeiden op in onze scholen. Zij zaten tussen onze kinderen. Hier, in scholen achter de hoek. Veiligheid is dus prioritair. Zonder taboes moeten politici durven te kijken wat beter kan, wat anders moet. Het Vlaams Parlement moet een sterk antwoord geven op hoe Vlaanderen de veiligheid voor zijn burgers kan vergroten. Over alle partijgrenzen heen zijn we het eens dat de teruggekeerde Syriëstrijders van zeer dichtbij moeten worden opgevolgd. Ze moeten opgenomen worden in deradicaliseringsprogramma’s. We moeten ook de veiligheid vergroten door niet blind te zijn voor de signalen van mensen die met jongeren werken. We moeten die signalen beter opvangen. We moeten daarbij denken aan leerkrachten en jeugdwerkers: als zij iets signaleren, moet dat opgevolgd worden door de politiediensten.
Collega’s, laten we ons niet vergissen van vijand. IS wil met geweld en angst een samenleving creëren die zeer destabiliserend is en er helemaal anders uitziet dan de samenleving waarin wij leven. Mensen aanvallen die genieten van een concert. Mensen aanvallen die bijeenzijn om een verjaardag te vieren. Mensen aanvallen die genieten van een terrasje. Mensen die zich dus op geen enkele manier kunnen verweren, op de meest laffe manier ombrengen, is totaal verwerpelijk. IS wil de polarisatie en het wantrouwen in Europa voeden om ons te destabiliseren.
Daar vergissen ze zich schromelijk, want in Vlaanderen zullen wij er samen voor zorgen dat dit niet zal gebeuren. Door de veiligheid en verbondenheid te versterken moeten we ons, allen samen, verzetten tegen de terreur. Een hoopgevend teken zijn inderdaad de afkeurende reacties over alle gemeenschappen en grenzen heen.
Collega’s, wij zijn de 99 procent! U, ik, de slachtoffers in Parijs, de slachtoffers in Beiroet, de slachtoffers in Bagdad, in Aleppo, in Kenia. De 1 procent, dat zijn enkel en alleen zij die een trekker overhalen. Dat zijn zij die het oké vinden om op een laffe manier onschuldige slachtoffers van het leven te beroven en om ons angst aan te jagen.
Na de aanslagen op Charlie Hebdo werd in dit parlement al belangrijk werk gerealiseerd: de resolutie over de aanpak van radicalisering. Maar we zijn er nog lang niet. Daarom ook dat Groen bij monde van voorzitter Almaci gisteren opriep om de krachten te bundelen, over de partijgrenzen heen, over de grenzen van meerderheid en oppositie heen, schouder aan schouder, om verder naar oplossingen te zoeken.
Ook hier in het Vlaams Parlement vragen wij als Groenfractie om over de grenzen van meerderheid en oppositie heen samen te zoeken naar manieren om zowel de veiligheid als de verbondenheid in onze samenleving te versterken. In alle sereniteit. Want het antwoord op dit soort geweld is meer democratie. Meer menselijkheid. (Applaus bij Groen, de N-VA, CD&V, Open Vld en sp.a)
De heer Janssens heeft het woord.
Collega’s, heren voorzitters, leden van de regering, beste bezoekers, samen hebben we een minuut stilte gehouden voor de slachtoffers van de barbaarse terreurdaad in Parijs. Het is gepast om even stil te staan bij de dood van deze onschuldige mensen. Maar een minuut stilte is allerminst voldoende. Minstens even belangrijk zijn de acties die worden ondernomen om eindelijk een einde te maken aan de lange reeks van terreuraanslagen van moslimfanatici op Europees grondgebied.
Uit alles blijkt dat onze regeringen zich nog steeds niet bewust zijn van de omvang van de bedreiging. De politieke taboes die de oorzaak zijn van de voor Vlaanderen noodlottige massa-immigratie, islamisering en moslimterreur bepalen tot op heden nog steeds het beleid. (Enkele leden van Groen verlaten de zaal.)
Collega’s, omdat geen enkele politieke partij de problemen bij naam durft te noemen, zal het Vlaams Belang dat doen. (Enkele leden van sp.a en Open Vld verlaten de zaal.)
De aanslagen die plaatsvinden in Europa zijn een rechtstreeks gevolg van het desastreuze immigratiebeleid van de voorbije decennia en de blijvende onwil, ook van de huidige Federale Regering, om de grenzen te sluiten voor massa-immigratie, voornamelijk uit islamitische landen. Terrorisme is een gevolg van massa-immigratie. Zonder islam thans geen terrorisme. (Enkele leden van CD&V, N-VA en Groen verlaten de zaal.)
De terroristen zijn moslims die van oordeel zijn dat de Koran letterlijk geïnterpreteerd moet worden, met inbegrip van de honderden haatverzen die dit boek bevat. Het moslimterrorisme is het topje van de ijsberg van het kolossale probleem van de aanwezigheid van de islam in Vlaanderen en Europa. De islam is een politieke ideologie die haaks staat op onze fundamentele waarden. De vorige aanslagen in Parijs – die op de redactielokalen van Charlie Hebdo – hebben geleid tot een zogenaamd ‘deradicaliseringsbeleid’ dat de facto niets meer te maken heeft met een gemeende strijd tegen het moslimextremisme, maar eerder neerkomt op een tewerkstellingsproject voor welzijnswerkers allerhande en in de eerste plaats bedoeld lijkt om Vlamingen ervan te overtuigen dat de islam een sympathieke religie is die zijn plaats in een zogenaamde multiculturele samenleving verdient.
Collega’s, het Vlaams Belang heeft de voorbije decennia gewaarschuwd en voorstellen gedaan om de toestanden met betrekking tot immigratie, islamisering en extremisme, waar we nu mee geconfronteerd worden, te voorkomen. Terwijl we daarvoor door hen werden verguisd, hebben alle beleidspartijen funeste vergissingen gemaakt. Daarom, collega’s, roep ik u met aandrang op om de fouten van het verleden niet te blijven herhalen. Luister nu voor één keer wél eens naar het Vlaams Belang. Ik doe alvast drie dringende concrete suggesties.
Ten eerste: de oorlog in Syrië is niet onze schuld. Laten we onze veiligheid niet nog meer in het gedrang brengen door tienduizenden Syriërs, Soedanezen, Afghanen en andere al dan niet radicale moslims ons land binnen te halen. Overtuig uw collega’s in het federale parlement om de grenzen te sluiten, en wel nu meteen.
Ten tweede: de islam als dusdanig heeft geen plaats in onze samenleving. Overal in de wereld wordt aangetoond dat parallel met de invloed van de islam ook de mensenrechtenschendingen en het geweld toenemen. Denk voor één keer aan de belangen van de eigen bevolking en stop het faciliteren en het subsidiëren van de islam en de talrijke moskeeën.
En ten derde: organiseer een grondige doorlichting van moskeeën en moslimorganisaties en verbied buitenlandse financiering vanuit het Midden-Oosten of andere moslimlanden.
Collega’s, er is al te veel tijd verloren. Toon nu eindelijk eens dat u het meent met de strijd tegen het moslimextremisme. Collega’s, ook de collega’s die intussen de zaal al verlaten hebben omdat ze ongemakkelijke waarheden horen, de tijd van schuldig wegkijken moet nu definitief voorbij zijn. (Applaus bij het Vlaams Belang)
Dames en heren, hiermee zijn we aan het einde gekomen van dit huldebetoon.