Verslag plenaire vergadering
Verslag
Aan de orde is de beraadslaging over het regeerakkoord en de erbij behorende regeringsverklaring.
De beraadslaging is geopend
De CVP-fractie wenst de nieuwe Vlaamse regering veel geluk en succes met haar aanstelling. We verwelkomen de ex-kamerfractievoorzitters, de heren Dewael en Landuyt, ex-senator mevrouw Vogels en bijna ex-Europarlementslid, de heer Anciaux. Nog nooit is er zo weinig rekening gehouden met het bestuursniveau waarop de leden werden verkozen. Wie gaf er ook weer lessen in nieuwe politieke cultuur?
Over deze coalitievorming werd niet in het parlement beslist. De heer Michel heeft in Franstalig België de coalitie opgedrongen aan de andere bestuursniveaus. De deelstaten zijn duidelijk ondergeschikte besturen geworden.
De christen-democraten moesten buiten spel worden gezet en de goesting was er wel om dat te doen. Het Burgermanifest van de heer Verhofstadt en zijn mislukte formatiepoging in 1991 zijn daarvan een voorbeeld evenals de paarse coalities die in Limburg zijn gevormd door de heren Dewael, Sauwens en Stevaert. De heer Anciaux heeft ooit gezegd dat het tof zou zijn om de CVP naar de oppositie te sturen. De toffe CVP zit nu in de oppositie maar we zijn geen oppositiepartij. We gaan niet alles afbreken en persoonlijke aanvallen richten. We gaan evenmin negatieve gevoelens opwekken zoals de heer De Gucht dat deed in een interview met Het Laatste Nieuws van 3 oktober 1998. Hij zei toen dat er in de Vlaamse economie tienduizenden jobs rechtstreeks bedreigd waren, terwijl blijkt dat in 1999 de werkgelegenheid netto gegroeid is met 20.000 arbeidsplaatsen.
Agalev stelde dat het falende milieubeleid de Vlaamse volksgezondheid bedreigde. Uit het rapport van de Vlaamse Milieumaatschappij blijkt evenwel dat de milieukwaliteit in Vlaanderen vooruitgaat. Een recent rapport van de Verenigde Naties stelt dat België de vijfde is op de wereldranglijst inzake welvaart en zelfs de eerste wat het onderwijs betreft. De CVP heeft ongetwijfeld fouten gemaakt, maar niemand kan ontkennen dat we vele uitstekende zaken hebben gerealiseerd. We danken de heer Van den Brande hiervoor hartelijk. (Applaus bij de CVP)
We willen verder werken op deze verworvenheden en we blijven onze waarden vooropstellen. We zijn geen voorstander van radicalisering, simplisme of slogans. We blijven de partij van samenwerking en solidariteit en protesteren tegen het uitbuiten van de samenlevingsproblemen zoals het Vlaams Blok dat doet. (Applaus bij de CVP en SP)
Het formatieberaad heeft het beeld verspreid van een toffe bende met een hoge knuffelgraad die zeer leuke dingen gaat doen. De regering kleurt je dag met alle kleuren. Iedereen is tevreden met de budgettaire ruimte van 200 miljard frank. Waar blijft evenwel de coherente visie. De regering stelt geen prioriteiten. Vroeger werd gezegd dat het overheidsbeslag in de Vlaamse economie te hoog lag en nu worden volop privatiseringen aangekondigd, enkel en alleen om geld uit te geven. De big spending is blijkbaar opnieuw aan de orde. De parabel van de mier en de krekel is hier van toepassing. Dit is geen regeringsakkoord maar een krekelakkoord. Volgens onze berekeningen is er slechts 75 tot 90 miljard frank beschikbaar van de 200 miljard frank vrije ruimte. De euromeester-norm wordt immers niet gerespecteerd en men voorziet een hoge consistente groeivoet van de uitgaven. Tussen de bruto-ruimte van 200 miljard frank en de netto-ruimte van 90 miljard frank ligt dan ook een groot verschil. Men mag niet vergeten dat de Vlaamse begroting een personeelsbegroting is. Het MINA-fonds moet in evenwicht worden gebracht en het Havendecreet moet uitgevoerd worden. Dat laatste zal minstens 10 miljard frank kosten. De brutomarge van de regering moet gehalveerd worden. En dan rest nog de vraag hoe de zorgverzekering gefinancierd moet worden. Regeren is prioriteiten stellen. Het is dan ook op basis daarvan dat we de regering zullen beoordelen.
U zegt terecht dat er nog niet voldoende kredieten zijn voor de zorgverzekering. Was dit wel al het geval toen het voorstel van mevrouw Becq werd goedgekeurd
Er was reeds in 4 miljard frank in de reserves voorzien. In een regeerakkoord moet tenminste voorzien zijn hoe de zorgverzekering verder moet gefinancierd worden. U heeft gewoon onze tekst overgenomen. Pas in de volgende maanden zullen de resultaten hiervan blijken. Er moeten prioriteiten gesteld worden.
Op dit vlak van de begroting realiseert het regeerakkoord geen trendbreuk. Ook op het gebied van de werkgelegenheid kan de nieuwe regering oogsten wat in de vorige legislatuur gerealiseerd is
Gisteren heb ik duidelijk gezegd dat er heel ordentelijk en orthodox budgettair bestuurd is. Wij zullen het decreet over de zorgverzekering uitvoeren. U zou terecht boos zijn als wij hieraan zouden tornen. De administratie, die wij allemaal prijzen, heeft de prognoses voor de volgende vijf jaar berekend. U zegt nu dat zij liegt. Bij deze berekeningen zijn onze prioriteiten en de implementatie van de zorgverzekering ingerekend.
U verschuilt zich achter de administratie. Het zijn echter wij die in dit parlement de politieke verantwoordelijkheid dragen. Onze berekeningen zijn nagerekend door de vorige minister van Begroting, die u ook steeds prijst. Uw marge moet gehalveerd worden. De budgettaire ruimte zal slechts 75 tot 90 miljard frank bedragen.
Wij moeten hier rechtlijnig in zijn. Wij kunnen de administratie niet alleen prijzen als zij dingen zegt die ons goed uit komen. Zij moeten hun rol van beleidsvoor-bereiders kunnen spelen.
De cijfers van de administratie moeten allicht op een bepaalde manier geïnterpreteerd worden. U kan de CVP niet verwijten dat wij niet kunnen tellen. Jarenlang heeft men ons een boekhoudersmentaliteit verweten. De budgettaire marge moet gehalveerd worden.
De economie evolueert gunstig. Wij hebben een ander ondernemersklimaat dan in Wallonië. Wij gaven geen steun aan de bedrijven in moeilijkheden maar legden wel de nadruk op wetenschap, technologie, vorming en verlaging van lasten. In mijn arrondissement voerde de VLD campagne met de slogan : Stop de uittocht van bedrijven. In het eerste kwartaal van dit jaar kwam er 49 miljard frank investeringen naar Vlaanderen. Dit is evenveel dan voor het hele jaar 1996. Wij zitten perfect op schema om tegen 2003 een halvering van de werkloosheid te realiseren, zoals die vooropgezet was in het verdrag van Leuven.
De heer Geysels heeft gezegd dat economische groei geen werkgelegenheid creëert. Sinds 1995 zijn er 100.000 jobs bij gekomen. Het Planbureau voorspelt een spontane aangroei met 208.000 banen. Het is dus slechts matig ambitieus om 150.000 jobs bij te realiseren. Dit is dus eveneens geen trendbreuk. Sinds de jaren negentig is er een netto aangroei van de werkgelegenheid. Wij missen in de regeringsverklaring een duidelijk doelgroepenbeleid, onder meer voor migranten. Het is belangrijk dat wij ook hen kansen geven, ook op gebied van werkgelegenheid.
De Vlaamse regering wil 50 miljard frank afcentiemen realiseren voor de laagste arbeids-inkomens. De heer Geysels zei op 15 december 1998 dat hij niet inzag hoe afcentiemen op de personenbelasting meer werkgelegenheid zou scheppen. De heren Voorhamme en Bossuyt spraken van fiscale cadeaus. Dit is dus typisch voor dit regeerakkoord : iedereen moet scoren, ook als dit in tegenspraak is met wat de betrokken partij verklaarde tijdens de verkiezingscampagne. De federale overheid en Wallonië moetn ook nog instemmen met deze afcentiemen. Ik zie u dezelfde weg opgaan als ik met Marivlam. Wij stellen ook vragen bij de zin van deze belastingverlaging. Zij komt immers neer op een belastingverlaging van 250 frank per maand per belastingsplichtige. Bij het regeerakkoord van 1995 heeft de parlementsvoorzitter zich hiertegen verzet. Zouden we dit geld ook niet beter gebruiken om de omgevingsfactoren aan te pakken? Er zijn in Vlaanderen 60.000 vacatures die niet ingevuld raken. Zouden we niet beter meer geld aan vorming en opleiding besteden?
Mag ik hieruit afleiden dat de heer Van Rompuy het niet eens is met de stelling van een lid van de vroegere federale regering die hij nochtans zeer goed kent? Deze pleitte voor een belastingsvermindering van 1000 frank per jaar
Mijn broer heeft dit gezegd in het kader van het wegwerken van de fiscale discriminatie van de gezinnen. De budgettaire verwerking hiervan is niet eenvoudig. De CVP heeft steeds gezegd dat een belastingsverlaging ook moet kunnen gefinancierd worden. Ik vraag mij af of een verlaging van de afcentiemen van 250 frank per maand de koopkracht van de betrokken persoon en de werkgelegenheid zal doen stijgen. Het omgekeerde doen van wat men gezegd heeft is blijkbaar een uiting van de nieuwe politieke cultuur
De reconversie van minister naar fractievoorzitter gaat blijkbaar zeer vlug en ik heb hier ook geen problemen mee. Wat betreft de milieuboxen wil ik erop wijzen dat ik het politiek altijd zeer hard heb gespeeld. Volgens mij was dit geen goede beslissing voor het milieubeleid. Strafrechtelijk heb ik het ook altijd correct gespeeld.
Bij elke begrotingsdiscussie heb ik aan de hand van documenten van het VEV aangetoond dat de correlatie tussen economische groei en werkgelegenheid niet meer zo groot is dan in de jaren zestig. Ik vind het dus belangrijk om bepaalde vormen van arbeidsherverdeling terug in overweging te nemen. Ik wijk niet af van dit standpunt.
De Nationale Bank en het Planbureau hebben berekend dat een economische groei van 2 percent een netto aangroei van 20.000 banen oplevert. Dat is trouwens gebleken de voorgaande jaren. Volgens Agalev creëert economische groei niet noodzakelijk werkgelegenheid. Dat men in de volgende jaren door economische groei 150.000 banen wil realiseren, betekent een continuering van het beleid.
De christen-democraten zijn voorstander van vrij initiatief zowel op gebied van economie, cultuur als welzijn. Deze vrije keuze is belangrijk. De overheid moet niet alles in handen houden. De creatieve en maatschappelijke krachten moeten gevaloriseerd worden. Wij vragen dan ook garanties dat het cultureel en welzijnsbeleid van voormalig minister Martens voortgezet wordt.
Het is niet juist dat onderwijs de jongste jaren geen prioriteit geweest is. In de 18 jaar dat de Vlaamse regering bestaat, is de SP 16 jaar mee aan het bewind geweest is. Indien zij nog twee jaar langer besturen, zijn zij langer aan de macht dan wij. Gedurende 10 jaar heeft de heer Van den Bossche dit departement beheert. Wij hebben fors geïnvesteerd in het onderwijs. De kritiek verwondert mij dan ook.
Het belang van de leerlingen en de leerkrachten binnen het onderwijs is evident. De CVP heeft dit ook altijd gezegd, maar iedereen moet voor ons gelijk zijn. De CVP zal er dan ook op toezien dat passend gevolg wordt gegeven aan de conclusies van de studie over de objectiveerbare verschillen. Tot deze resultaten bekend zijn, moeten de decretale verbintenissen nageleefd worden. Na de periode van verandering moeten de scholen de kans krijgen om hun pedagogisch project in een bredere maatschappelijke context waar te maken. De school moet een open milieu worden. Zij moeten hiervoor kunnen samenwerken met andere sectoren zoals cultuur en sport.
Ook voor de CVP zijn mobiliteit en openbaar vervoer prioriteiten. Er zullen echter keuzes moeten worden gemaakt. De nota van de administratie maakt bijvoorbeeld duidelijk dat gratis openbaar vervoer voor mintwaalfjarigen en zestigplussers over een periode van 5 jaar 3,8 miljard frank zal kosten; voor de missing links moet 29 miljard frank worden uitgetrokken; voor het decreet Basismobiliteit 7,5 miljard frank enzovoort.
Enkele maanden geleden, vlak voor de verkiezingen, zei de heer Van Rompuy in een interview in De Standaard dat er een groot mobiliteitsplan moest komen en dat de missing links moesten worden opgelost. Gevraagd naar de financiering, antwoordde de heer Van Rompuy dat voor prioriteiten altijd geld moet kunnen worden gevonden. We voeren nu gewoon uit wat de heer Van Rompuy toen heeft gezegd.
Ik wil duidelijk maken dat er keuzes moeten worden gemaakt : niet alle missing links zullen kunnen worden aangelegd. We kijken uit naar de houding van de groenen die zich altijd tegen de aanleg van nieuwe wegen hebben verzet. Zal deze regering de moeilijke keuzes aankunnen?
Het is logisch dat er keuzes moeten worden gemaakt. Bij de begrotingsbesprekingen zullen prioriteiten moeten worden vastgesteld. Ik herinner me echter nog de onenigheid binnen de CVP tijdens de begrotingsbesprekingen van vorig jaar : de heer Decaluwé vroeg toen waarom er geen kredieten werden uitgetrokken voor openbare werken. Toen bleek dat toenmalig minister Demeester-De Meyer de kredieten blokkeerde.
Wat is de beste werkwijze : keuzes maken en tot een akkoord komen of geen akkoord bereiken en vervolgens interviews geven en elkaar de duivel aandoen? De regering moet eerst een inventaris opstellen; daarna moeten er keuzes worden gemaakt.
U moet me correct citeren. Het debat ging over het onderhoud van de wegen : er was 15 tot 20 miljard frank nodig om de achterstand inzake onderhoud in te lopen. Tijdens de begrotingscontrole hebben werd voor structureel onderhoud bijkomend 1,5 miljard frank uitgetrokken.
Er zal ongetwijfeld een prachtige inventaris worden opgesteld; de middelen zijn echter beperkt en dus moeten er keuzes worden gemaakt.
De regeringsverklaring over Doel wekt enige verbazing. Minister Stevaert riep tijdens de vorige regeerperiode op om de Doelenaars geen fabeltjes wijs te maken. Door de studie die nu wordt beloofd, worden echter juist wel illusies opgewekt. De heer Stassen illustreerde voor de verkiezingen met zijn blokkendoos dat de hele streek rond Doel zou worden verwoest.
Nu zijn partij in de regering zit wordt er echter een studietje beloofd, waarvan de resultaten nu al bekend zijn. Dat is kiezersbedrog. Het toont aan dat verantwoordelijkheid opnemen nog wat anders is dan vrijblijvende verklaringen afleggen. (Applaus bij de CVP en het VB)
Ik was eigenlijk niet van plan om oude koeien of witte olifanten uit de gracht halen. De CVP is al jarenlang medeverant-woordelijk voor het beleid op Linkeroever. De CVP liet 15 jaar geleden het Doeldok graven : een project van 2 miljard frank. Het is nooit gebruikt. Het dok heeft slechts 40 miljoen frank opgebracht; voorts is het een surf- en vogelparadijs. (Vrolijkheid) Als de heer Van Rompuy het heeft over een studietje, bewijst hij dat hij van het dossier niets afweet.
In het Doel-dossier hebben we met pijn in het hart heel moeilijke beslissingen moeten nemen, met de steun van de SP. Nu wekt u nieuwe illusies op. Dat is hypocriet. (Applaus bij de CVP en het VB)
Ruimtelijke ordening en milieu zijn moeilijke sectoren. Jarenlang werd ons door notoire VLD-ers verweten daarin de gijzelaars van de socialisten en de groenen te zijn. Diezelfde VLD gaat nu met de SP en Agalev in zee. Ook het - mede door de VLD - bekritiseerde handhavingsbeleid wordt voortgezet. Het door de groenen verketterde MAP wordt uitgevoerd - door een groene minister. Nieuwe politieke cultuur betekent voor mij : voor en na de verkiezingen hetzelfde zeggen. (Samenspraken
U heeft het regeerakkoord niet goed gelezen. Er staat in dat wie dat wil, het maar moet proberen met mestverwerking, evenwel zonder overheidssubsidies en met de normen voor vergelijkbare installaties. Dat is dus precies hetzelfde als wat ik voor de verkiezingen zei. Overigens is het MAP voorlopig onuitvoerbaar, en wel omdat u de uitvoering ervan hebt opgeschort. (Applaus bij AGALEV
De heer Van Rompuy erkent eindelijk dat hij jarenlang gegijzeld werd
Neen, dat was wat de VLD beweerde, omdat zij de socialisten beu was. Thans regeert zij met diezelfde socialisten, en de groenen erbij. (Applaus bij de CVP
Ik blijf bij mijn interpretatie dat u de gijzeling erkent. Belangrijker is echter dat de nieuwe regeringsploeg de sleutel tot de dialoog met de bevolking heeft gevonden, iets waar u al die jaren niet bent in geslaagd. Dat is het grote verschil tussen vroeger en vandaag
Ook in het dossier-Brussel werd ons herhaaldelijk verweten mosselen te zijn. Het merkwaardige is nu dat de partij van staatssecretaris Anciaux, de vader die opstapte vanwege het taalhoffelijkheidsakkoord en zo jarenlang de Brusselse instellingen blokkeerde, nu datzelfde akkoord zonder problemen heeft goedgekeurd. De CVP daarentegen, met figuren als de heer Chabert en mevrouw Grouwels, heeft steeds geopteerd voor de weg van de verantwoordelijkheid
In dat dossier werd door de verschillende Vlaamse fracties een gemeenschappelijk standpunt voorbereid, waarmee ook uw partij het eens was. Op dit moment is het akkoord aanvaardbaar, omdat er bijkomende garanties zijn voor de Vlamingen in de ziekenhuizen en de OCMW's. Ook de Brusselse CVP is erg enthousiast over wat bereikt is
Het is een goede zaak dat de democratische fracties in Brussel een positief project voor Brussel hebben kunnen ontwikkelen. Zij zijn erin geslaagd diegenen te stoppen die de staat zelf willen vernietigen : een overwinning voor de democratie. (Applaus bij de CVP, de SP , de VLD en AGALEV
De CVP maakt dezelfde fout als de VLD tijdens de vorige regeerperiode. In de plaats van voor een breed oppositiefront te kiezen, opteert men ervoor van meetaf aan politiek correct te zijn in de hoop er de volgende keer weer bij te mogen. U speelt in de kaart van de SP, die een strategie voert om, ondanks de afstraffing door de kiezers, toch aan de vleespotten te blijven zitten. Als u zo doorgaat, zit u binnen tien jaar nog steeds in de oppositie
Wij blijven ons verzetten tegen uw samenlevingsbeeld. (Applaus bij de CVP, de SP, de VLD en AGALEV)
Bezint eer gij begint. Denk aan wat uw Nederlandse geestgenoten is overkomen : na vele jaren in de regering kwamen zij in de oppositie terecht. Wat is er inmiddels van het CDA overgebleven? U speelt mee in het droomscenario van de coalitie. Voor ons is dat trouwens geen probleem. Wij worden alleen maar groter in het verdomhoekje. De CVP echter zit dan te eeuwigen dage in de oppositie. (Applaus bij het VB
Wij zijn bereid die prijs te betalen.
Wij werden altijd bestempeld als makke Vlamingen. Nochtans hebben wij mee gezorgd voor het Sint-Michielsakkoord van maart 1993. Het tienpuntenprogramma van 1992 werd immers opgenomen in het federale regeerakkoord van dat jaar. Tegen Kerstmis was het ingevuld.
Tijdens de daarop volgende regeerperiode werkte de Vlaamse regering waartoe wij behoorden, actief mee aan de werkzaamheden in de commissie Staatshervorming. Wij keurden het vijfpuntenpro-gramma mee goed.
Nu is er geen timing, geen resultaatsverbintenis. Er is enkel een intergouvernementele en interparlementaire conferentie waar de Vlaamse regering en het Vlaams Parlement twee van de twaalf leden zullen zijn. Het gaat niet om een dialoog van gemeenschap tot gemeenschap. De idee van een dialoog met twee wordt verlaten en we keren dus terug naar het Belgische model van voor 1970. Van de defederalisering van gezondheidszorg en kinderbijslag is er geen sprake.
Het Vlaamse regeerakkoord stelt dat de Vlaamse regering uitgaat van de dynamiek inzake de hervorming van de instellingen die het Vlaams Parlement tot stand heeft gebracht tijdens de vorige regeerperiode. De dialoog van gemeenschap tot gemeenschap zal door de Vlaamse regering geactiveerd worden, wat ook de resultaten zijn van wat tijdens de onderhandelingen over de federale regering is afgesproken. We zullen de dialoog met het Waalse gewest en de Franstalige gemeenschap beginnen. Dat is op zich al veel meer dan wat de CVP vier jaar lang heeft gedaan in de federale regering en het federale parlement.
Die opmerking slaat alleen op het Vlaamse regeerakkoord. De Sint-Michielsakkoorden van 1993 hebben geleid tot historische hervormingen. De jaren daarna wilden we gebruiken om de volgende stap in de staatshervorming voor te bereiden. In een volgende regeerperiode moest die dan gerealiseerd worden. We blijven volledig trouw aan de lijn die we altijd gevolgd hebben.
Het is niet mijn bedoeling met de Vlaamse regering nu al politieke discussie te voeren, omdat ik van oordeel ben dat enige terughoudendheid daarbij gepast is. Ik wil het wel hebben over de feitelijke toestand. Als men dit regeerakkoord vergelijkt met wat er in een vorige regeerperiode gebeurd is, dan is er nu al een groot verschil. Er werd in dit parlement afgesproken dat in de periode 1995-99 nieuwe hervormingen zouden voorbereid worden. Op basis van de Schrikkelnota van 29 februari 1996 zijn we tot resoluties gekomen. Het is belangrijk dat meerderheid en oppositie samenwerken om een aantal de hervormingen door te voeren. Ik ben bereid om mee te werken om de hervormingen die kunnen doorgezet worden, waar te maken. Een staatshervorming is trouwens, net zoals een begroting, geen doel op zich, maar een instrument voor een beter beleid. Er is slechts één groot probleem.
De formule die in het federale regeringsakkoord in het vooruitzicht wordt gesteld is een stap achteruit die het principe van de dialoog van gemeenschap tot gemeenschap laat varen. Het is een unitaristisch concept dat steunt op de symmetrie en de gelijke vorming van alle coalities in alle regeringen. Ik meen dat een dergelijke dialoog moet steunen op een concept dat de deelstaten beschouwt als de wezenskenmerken van het Belgisch geheel. De ervaring met intergouvernementele conferentie heeft geleerd dat we daar in een moeilijke positie moeten onderhandelen, omdat door de fusie van gemeenschap en gewest maar één van de zes gesprekspartners zijn.
Volgens de heer Schiltz is de federale regeringsvorming altijd de gelegenheid voor verdere staatshervormingen. Het is duidelijk dat de Franstaligen dat helemaal niet wensen. Wat de heren Denys en De Gucht ook mogen beweren, het federale akkoord biedt geen enkele garantie. De heer Van Grembergen heeft ons tijdens de vorige regeerperiode in striemende bewoordingen aangewreven dat de CVP de gegijzelde is van de PS en van de PRL-FDF. Nu stelt hij zijn hoop op Louis Michel. Als we een rechtstreeks verkozen parlement hebben dan is het te danken aan de Sint-Michielsakkoorden van 1993. Vlak voor die akkoorden riep de heer Dewael nog uit dat er nieuwe verkiezingen moesten komen. We hebben echter doorgezet en daardoor is er nu onder meer een rechtstreeks verkozen Vlaams Parlement. Als er in de komende jaren meer Vlaamse autonomie zal komen, dan zal dat ook met de CVP moeten gebeuren.
Toen op 15 december de verdeelsleutel tussen Nederlands- en Franstaligen werd afgesproken, dan werd dit bestempeld als een belangrijke instrument om een nieuwe staatshervorming af te dwingen. Wanneer Ecolo nu in de federale regering is gestapt, dan is dat omdat ze weten dat ze het maximum uit de pot zullen halen. Er werd voor de komende vijf jaar telkens 2,4 miljard frank uitgetrokken. Dit is de prijs die Verhofstadt betaalt voor de regeringsdeelname van Ecolo. We verliezen dus 14 miljard frank voor ons onderwijs. (Applaus bij CVP en VB)
Dit dossier ligt al maanden op tafel van het overlegcomité. De vorige regering heeft immers geen beslissing willen nemen.
Precies omdat ze het Vlaamse standpunt verdedigde.
Bij de federale onderhandelingen werd alleen overeengekomen dat het dossier een oplossing moet krijgen en dat de gemeenschappen daarbij betrokken moeten worden. De heer Van Rompuy probeert daarvan een communautaire splijtzwam te maken.
In de Franstalige pers kon men lezen dat Brussel een miljard zou betalen en dat een nieuwe verdeelsleutel goed zou zijn voor 2,4 miljard frank. Op het congres heeft een vertegenwoordiger van Ecolo dit bedrag genoemd. Premier Verhofstadt lost deze kwestie op ten koste van Vlaanderen. Dan verkies ik het duo Dehaene en Van den Brande. (Applaus bij de CVP en het VB)
Beleid voeren is niet makkelijk. Maar ik kan u geruststellen. Oppositie voeren is dat evenmin.
Jarenlang is er kritiek geweest op de manier waarop we het beleid hebben gevoerd. Nu wil men ons ook al voor-schrijven hoe we oppositie moeten voeren.
Ik wil in de meerderheid dezelfde houding aannemen als in de oppositie. Wat in het regeerakkoord staat is in overeenstem-ming met mijn vroegere houding. Tijdens de vorige regeerperiode hebben we constructief meegewerkt aan de discussie over de Schrikkelnota en de redactie van de resoluties. Het huidige regeerakkoord leidt niet tot andere doelstellingen, wel tot een andere strategie. De doelstellingen zijn fiscale autonomie, homogene bevoegdheidspakketten, een eigen gezins- en gezondheidsbeleid en een gewaarborgde aanwezigheid van de Vlamingen in Brussel. Wat in dit akkoord staat over de fiscale autonomie is een serieuze stap voorwaarts.
Dit staat enkel in het Vlaamse regeerakkoord.
Als de doelstellingen inzake fiscale autonomie gerealiseerd worden, dan is dit goed voor vijftig percent van de Vlaamse middelen. Het verschil inzake strategie zit hem hierin dat er tijdens de vorige regeerperiode geen strategie was. De Vlaamse regering kreeg geen gehoor bij de federale regering. Er was geen gesprekspartner in Wallonië.
Nu hebben alle Vlaamse partijen zich ertoe verbonden om wat in het Vlaamse regeerakkoord staat te verdedigen bij de federale overheid. Dehaene beschouwde communautaire kwesties als het speelgoed van Van den Brande, dat thuis hoorde in de zandbak van het Vlaams Parlement en niet in het federale parlement. Dit kan een ernstige stap zijn in de richting naar meer autonomie in Vlaanderen. Op dit vlak steun ik de regering voor honderd percent.
Tijdens de vorige regeerperiode had ik echt met de heer Van Rompuy te doen. Zijn inzet om de federale regering ervan te overtuigen Vlaminov, Vlamivorm, enzo-voort toe te laten was enorm. Een ware Sisiphus-arbeid was het. Precies daarom moet hij nu gelukkig zijn met het politieke akkoord dat Vlaanderen zal toelaten de weg in te slaan die hij al zo lang wenst
Over welk akkoord hebt u het
Er is een akkoord over het moduleren van de afcentiemen naargelang van het inkomen.
De heer De Gucht gelooft toch niet dat de heren Busquin en Michel nu plots veranderd zijn? Hij en andere leden van de VLD hebben altijd gezegd dat er niet te regeren valt met de PS, die ze een corrupte en decadente partij noemden. De Franstaligen begrijpen alleen machtsargumenten. Zowel in 1988 als in 1993 heeft de heer Dehaene tijdens de regeringsvorming voor garanties gezorgd voor een verdere staatshervorming. Deze keer heeft men die kans niet gegrepen.
Ik begrijp verder niet hoe de heer Bossuyt minister-president Dewael zomaar toelaat te zeggen dat de Vlaamse administratie vierkant draait. Hij weet immers beter dan wie ook welke inspanningen minister Van den Bossche en gewezen minister Demeester-De Meyer geleverd hebben om de Vlaamse administratie te moderniseren.
Ik bevestig dat de heer Van den Bossche een goede minister was
Bovendien is hij nu als federaal minister belast met ambtenarenzaken, omdat hij het op Vlaams niveau zo goed heeft gedaan.
Ik heb gisteren gezegd dat de Vlaamse administratie goed werkt en ik wens dit compliment vandaag te herhalen. De voorbije jaren heeft men belangrijke vooruitgang geboekt, wat niet altijd gezegd kan worden van de federale ambtenarij. Als ik zeg dat de administratie in de ogen van de burger vierkant draait, is dat omdat de burger niet altijd in staat is een onderscheid te maken tussen de verschillende overheden en hun administratie. Daarom willen we zorgen voor één loket in elke gemeente
Dat is niet wat ik las in de eerste nota van premier Verhofstadt. De minister-president geeft nu de indruk dat Vlaanderen toch goed bestuurd wordt, waar zit dan precies de vernieuwing
U moet een onderscheid maken tussen de Vlaamse regering en de Vlaamse administratie.
Voor de CVP is niet alleen een goed bestuur belangrijk. Voor ons gaat het om de hele samenleving, die nu al te verbrokkeld is en getekend door een mentaliteit van elk voor zich, zoals blijkt uit druggebruik, criminaliteit en vooral de moorden in het gezin. We moeten de samenhang van de samenleving opnieuw versterken en de weerbaarheid van het gezin en de sociale weefsels in onze maatschappij herstellen. Zij vormen een onmisbare buffer tussen overheid en de burgers.
Niet alleen de symptomen van de desintegratie en andere moderne kwalen moeten aangepakt worden. Er is meer nodig dan geld : waarden als samenhorigheid en respect moeten opnieuw centraal komen te staan. Samenleven kan niet zonder inzet. De CVP staat voor een verantwoordelijke samenleving en de komende jaren zullen we die opnieuw opbouwen. Zo zullen we bewijzen dat de CVP een beleidspartij met toekomst is. Wij zijn uniek en onvervangbaar. (Applaus bij de CVP
Ik dacht tot voor kort dat het een saaie regeerperiode zou worden omdat de CVP als enige democratische oppositiepartij niet vertrouwd is met de rol van een minderheidspartij. Gelukkig heeft de fractieleider mij zojuist van deze triestige gedachte verlost.
Deze regering is het logische gevolg van de verkiezingsuitslag. Zelfs de CVP erkent dit en liet daarom het initiatief voor het vormen van een Vlaamse regering over aan de anderen. Deze regering is een vertaling van de verkiezingsuitslag en verdient daarom een faire kans.
Waarom is de vorming van de nieuwe Vlaamse regering eigenlijk een goede vertaling van de verkiezingsresultaten? Ten eerste is de liberale familie de grootste politieke familie in dit land. De VLD is de enige partij die niet lijdt onder de erosie. Integendeel, de VLD blijft groeien. Dat is geen toeval : we pleiten al lang voor verandering en beetje bij beetje zijn we erin geslaagd de kiezers daarvan te overtuigen. De vorige coalitie bleek zo sterk als haar zwakste schakel en is ten onder gegaan aan crisissen. Zowel crisissen als regeringswissels bieden kansen om de zaken te veranderen en de nieuwe regering moet die grijpen. Daarop zal deze regering beoordeeld worden, ook door de VLD.
Een tweede reden waarom deze regering een perfecte vertaling is van de verkiezingsresultaten, is de aanwezigheid van Agalev. De kiezer wil meer aandacht voor de kwaliteit van het leven, gezondheid en onze leefomgeving. De VLD organiseerde trouwens als eerste van de traditionele partijen een congres over milieu, maar de kiezer heeft daarvoor speciale aandacht gevraagd door te stemmen voor Agalev. Wij hebben dit duidelijk begrepen en hebben Agalev daarom in de regering opgenomen. We moeten voor meer kwaliteit van het leven en het milieu zorgen, maar dat moet op een geleidelijke manier gebeuren. Niemand kan ontkennen dat we ons nu zorgen kunnen maken over de kwaliteit van het leven door de vrije markteconomie. Wij zijn niet bereid de economische basis waarop ons comfortabel bestaan berust in gevaar te brengen. Dit regeerakkoord doet dat echter niet omdat we realistische termijnen hebben ingevoerd. Zo hebben we ook gezorgd voor realistische termijnen om tot een oplossing te komen voor de zonevreemde bedrijven. We zullen erover waken dat daarvan niet wordt afgeweken en dat de liberale klemtonen de melodie van het lied bepalen.
Ik ga even dieper in op twee cruciale punten in het regeerperiode, met name de verlaging van de Vlaamse belastingen op inkomens uit arbeid en de bestuurlijke vernieuwing. Ik ben niet echt verbaasd dat de heer Van Rompuy problemen heeft met de verlaging van de belastingen in Vlaanderen. Op die manier zet hij het vroegere beleid gewoon verder. Niet iedereen in de CVP denkt daar echter zo over. Mevrouw Demeester-De Meyer stelde in haar beleidsnota over de Vlaamse belastingverlaging dat het passend en realistisch is om een belastingen als instrument voor het beleid te gebruiken, maar dat ingewikkelde en ondoorzichtige constructies vermeden moeten worden. Bovendien moeten dergelijke maatregelen betrekking hebben op belastingen die onmiskenbaar tot de bevoegdheden van Vlaanderen behoren, zodat ze erkenbaar zijn als een Vlaamse maatregel. Het federale regeerakkoord maakt het mogelijk dat we momenteel een belastingverlaging op arbeidsinkomens kunnen verwezenlijken door eenvoudigweg het tarief van de opcentiemen voor Vlaanderen te moduleren. De VLD is daar trots over
Ik sta nog altijd achter die zin in de beleidsnota. Er is evenwel nog altijd overleg nodig met de federale regering. De vraag rijst of deze laatste de maatregel zal goedkeuren
We hebben deze eis duidelijk naar voren gebracht tijdens de federale onderhandelingen. De rekening van de heer Van Rompuy klopt bovendien niet. Er zijn in Vlaanderen geen 4 miljoen arbeidsinkomens.
Volgens het Nationaal instituut voor de Statistiek zijn er 3,9 miljoen belastingplichtigen.
De maatregel is selectief en slaat alleen op inkomen uit arbeid
Er zijn inderdaad ongeveer vier miljoen belastingplichtigen. Ik ben benieuwd of u erin slaagt om bij de selectieve invoering van de afcentiemen de gepensioneerden niet mee op te nemen.
We zullen de crisisbelasting op de pensioenen, die mevrouw Demeester-De Meyer heeft ingevoerd, afschaffen.
Een tweede belangrijk punt is de aandacht voor de bestuurlijke vernieuwing. Ik ben blij dat de Vlaamse administratie heel wat beter werkt dan de federale, maar ik ben ervan overtuigd dat de burger vindt dat de overheid toegankelijker moet zijn en een antwoord moet geven op al zijn vragen. Een betere administratie heeft te maken met homogenere bevoegdheidspakketten. Verdere stappen in de staatshervorming zijn voor ons dan ook een prioriteit.
Het is de taak van politici om duidelijk te maken waarover ze het hebben. De Vlaamse minister-president stelde in zijn toespraak dat het de perceptie van de bevolking is dat de overheid vierkant draait. De Vlaamse administratie behoort volgens internationale maatstaven tot de subtop van Europa. Ik geloof dan ook dat het niet goed is om de bestaande perceptie van de burgers te bevestigen. De Vlaamse administratie kan misschien beter werken, maar men kan niet ontkennen dat er de laatste jaren enorm veel veranderd is en dat ze goed werk levert
Ik heb gezegd dat in de perceptie van de burgers de overheid vierkant draait. De burger maakt niet altijd een onderscheid tussen de verschillende overheden. De Vlaamse administratie maakt goede vorderingen, maar er zijn nog altijd wantoestanden, zoals bij het verlenen van bouwvergunningen in Antwerpen. We moeten datgene doen waarvoor we bevoegd zijn
We zullen in deze regeerperiode bijzondere aandacht besteden aan de institutionele vooruitgang. Het gaat niet om de formule maar om de politieke wil om vooruitgang te boeken. We zoeken een weg om onder meer afcentiemen en de activering van de werkloosheidsuitkeringen mogelijk te maken.
Als er geen vooruitgang wordt geboekt, stelt zich een politiek probleem. We hebben ons niet op een vrijblijvende manier ingeschreven in het federale regeerakkoord. We stellen ons garant dat een aantal cruciale dossiers in beweging komen. (Applaus bij de VLD, de SP en AGALEV)
De Vlaamse regering heeft een ambitieus programma. De wil bestaat om dat te realiseren en de VLD-fractie verleent daaraan haar volledige steun. (Applaus bij de VLD, de SP en AGALEV
De regeringscoalitie in België is een tijdbom met een bijzonder korte lont. Dat is een zin uit de Nederlandse krant Trouw. Een dergelijke commentaar was te lezen in vele buitenlandse kranten. De Nederlanders weten trouwens waarover ze spreken. De laatste maanden strompelt de paarse coalitie er immers van de ene crisis naar de andere. Ik ben ervan overtuigd dat een dergelijk scenario zich ook in de Belgische, Waalse, Brusselse en Vlaamse coalities zal afspelen.
Deze coalitie is tegennatuurlijk. De standpunten van de VLD enerzijds en de SP en Agalev anderzijds liggen immers mijlenver uit elkaar. Het is onmogelijk om deze te verenigen. Het valt me trouwens op de VLD al drie verschillende fractieleiders heeft gekend op een week tijd
Ik wil de heer Dewinter geruststellen. Als fractieleider heb ik het recht om de voorzitter van de partij aan het woord te laten. Op die manier willen we beklemtonen dat we niet ons laten sollen. Er mag dan ook geen misverstand over bestaan dat ik nog de gelegenheid zal krijgen om de degens met de heer Dewinter te kruisen.
Deze regering is geen afspiegeling van de verkiezingsresultaten van 13 juni. Vlaanderen heeft, in tegenstelling tot Wallonië, niet gekozen voor een centrum-linkse meerderheid, maar wel voor een centrum-rechtse. De CVP, VLD en het Vlaams Blok behaalden samen een ruime meerderheid met 59,6 percent van de stemmen. Centrum‑links en uiterst links, Agalev, SP en het amalgaam van onafhankelijken en overgebleven flaminganten dat zich VU-ID21 noemt, halen samen amper 35 percent van de stemmen. Dit is nog altijd 15 percent tekort om een meerderheid te vormen. De Vlamingen hebben in ieder geval niet gekozen voor een gauchistische regering met een eco-fundamentalistische franje.
Ik wil u toch aanraden om ook de Vlaamse kranten te lezen
Uit de mond van de heer Dewinter vind ik de titel van gauchistische regering een compliment.
U moet mij juist citeren. Ik sprak van een gauchistische regering met een eco-fundamentalistische franje. Ik heb de laatste dagen veel VLD-kiezers ontmoet. Zij vragen zich af wat de liberale partij bewogen heeft om waterdrager te zijn voor een progressief-groene regering in Vlaanderen. Zeker de Antwerpse VLD-kiezers vragen zich af of de VLD gek geworden is. Zij ondervinden immers reeds vijf jaar de gevolgen van dergelijke coalitie. In Antwerpen zijn er immers reeds vijf jaar lang ruzies. Dit heeft bijna geleid tot een zenuwinzinking van de heer Beysen die heroïsche gevechten moet voeren tegen mevrouw Vogels. Momenteel wordt dit alles met de mantel der liefde bedekt. Blauw en groen zijn opeens de beste vrienden. Nochtans zal deze Vlaamse regering dezelfde weg opgaan als de bonte monstercoalitie in Antwerpen die gekenmerkt wordt door immobilisme, inertie en inefficiëntie.
De heer Dewael mag trots zijn. Het is de grote verwezenlijking van de liberale partij dat zij de meest linkse regering gevormd hebben die ons land gehad heeft sinds 1944-1947. Toen maakten de communisten deel uit van de meerderheid. Zij streden toen tenminste nog onder hun eigen bloedrode vaandel, nu verschuilen ze zich in de rangen van Agalev. In de federale regering zetelt de heer Boutmans als staatssecretaris voor Agalev. Hij is tevens voorzitter van de vereniging België-Cuba en hij laat niet na nog steeds liefdesverklaringen aan dit land en Castro te geven. Agalev is als een watermeloen : groen vanbuiten maar rood vanbinnen.
Ik verkies de sikkel boven de bokshandschoen
Dat is een pracht van een slogan. Binnen de week hangt in heel Vlaanderen : de heer Dewael verkiest hamer en sikkel boven de bokshandschoen. Dat zullen ze in Cuba graag horen.
De VLD wordt gedegradeerd tot de waterdrager van een gedegenereerde, politiek en electoraal gedecimeerde socialistische partij. De SP is op 13 juni immers afgestraft voor het regeringsbeleid, voor hun arrogantie en corruptie. Nu maken zij zelfs een geldverbrander tot minister, alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Dit is onvergeeflijk.
Er zijn drie redenen waarom de VLD toch deze regering gevormd heeft. Vooreerst is er de machtsgeilheid van de VLD. Zij zijn tot alles bereid om aan de macht te komen. De heren Verhofstadt en Dewael zouden zelfs hun vrouw en kinderen bij opbod verkopen om eerste minister en minister-president te worden
Uw opmerkingen zijn beneden alles
Begrijpt u mijn uitspraak nu
In De Standaard wordt de heer Dewael omschreven als een overgevoelige glamourboy in Armani-pak met veel gel, die glimt als een zonnekoning. De heer Hugo Camps zegt in De Morgen dat de heer Dewael alles tegelijk wil zijn : minister-president, eerste minister, minister van justitie, secretaris-generaal van de NAVO, enzovoort. Dit is geen meerderheid met dezelfde ideeën maar een samenraapsel van een aantal gefrustreerde politici, met een allesoverheersende drang naar de macht.
Een tweede reden is de diepe haat tegen alles wat katholiek, christelijk of conservatief is. Deze haat wordt door bepaalde liberalen en socialisten de in salons van occulte sociëteiten gekoesterd. Dit is een anti-coalitie, tegen CVP en Vlaams Blok, tegen alles wat Vlaams-nationalistisch, conservatief en christelijk-rechts is. Anti-coalities zijn altijd nefast. De enige cement van deze coalitie is de haat van de socialisten, de eco-communisten en de vrijzinnige en progressieve liberalen tegen het blok van rechts-conservatieve, nationalistische en rechtsliberale krachten, die een meerderheid van de bevolking vertegenwoordigen.
Een derde bestaansreden van deze regering is de strategie van het cordon sanitaire zoals die door de SP en Agalev wordt opgedrongen aan de CVP en de VLD. Hoewel ik deze regering niet steun, ben ik blij dat de CVP aan den lijve ondervindt tot wat dit cordon sanitaire kan leiden. Het cordon sanitaire is een electoraal politiek manoeuvre van progressief en gauchistisch Vlaanderen om, ondanks de afkalving van hun kiezerskorps, de touwtjes in handen te houden. Het cordon sanitaire heeft enkel voordelen voor de linkerzijde.
Het Vlaams Blok is er fier op de verkiezingen te hebben gewonnen. Op 13 juni is onze politieke stroming groter en sterker geworden dan de socialistische partij. Wij hebben nu twee zetels meer dan de SP. Dit is de allergrootste ideologische en politieke overwinning van het Vlaams Blok. (Applaus bij het VB)
Koestert u geen illusies : het cordon sanitaire zal worden doorbroken : niet door dit parlement, maar wel door de kiezer. De gemeenteraadsverkiezingen van volgend jaar zullen er een eerste illustratie van zijn. In een democratie kan men het zich niet permitteren om 15 percent van de kiezers buitenspel te zetten. De informatieronde was een belachelijke vaudeville : de meest onbenullige VZW's en drukkingsgroepen werden uitgenodigd, maar niet de partij die de verkiezingen heeft gewonnen. Door het Vlaams Blok te negeren zorgt u er mee voor dat wij het meest trouwe kiezerspubliek hebben. Ik geloof niet in ostracisme, wel in democratie en het oordeel van de kiezer. Het Vlaamse volk wil geen centrumlinkse coalitie.
Vernieuwing en verandering zijn vandaag de toverwoorden. Onder die vlag worden oude rekeningen gepresenteerd aan de CVP, wordt 15 percent van de kiezers uitgesloten van het debat, wordt de regeringsvorming opgedrongen vanuit Wallonië, wordt een Nederlandsonkundige Waalse socialist Europees commissaris en wordt het voorzitterschap van het parlement toegewezen in het kader van regeringsonderhandelingen. Hoe zijn verandering en vernieuwing mogelijk met de PS, die nog meer dan de CVP het symbool is van een oude politieke cultuur, aangetast door corruptie en machtsmisbruik? De maffiabende van Busquin en de zijnen overschaduwt de hele Belgische politiek. De echte architecten van de regering zijn niet de heren Verhofstadt en Dewael, maar wel de heren Busquin en Michel. De benoeming van de heer Busquin tot Europees commissaris is hiervan het meest pijnlijke voorbeeld. Het ergste valt te vrezen. De VLD is door machtshonger geïmmoraliseerd. De heer Anciaux en mevrouw Vogels zijn zo gefixeerd op een ministerspost dat ze hun verkiezingsbeloftes opzijzetten. De SP is de grote overwinnaar : zij bepaalt de ideologische koers van deze regering.
De afwezigheid van het communautaire onderdeel toont wie in de Vlaamse regering de broek draagt. Er komt geen nieuwe staatshervorming. We moeten het stellen met een overheveling van de productnormen en controle van afvalstoffen naar het Vlaamse niveau. Hoe zit het met de Vlaamse resoluties die door dit parlement bijna unaniem werden goedgekeurd? De mogelijke overheveling van de gemeente- en de provinciewet is niet bepaald een overwinning : deze overheveling werd al bedongen in het Sint-Michielsakkoord. Er wordt een zoveelste doofpotcommissie opgericht : de conferentie van regeringen en parlementen. De doelstellingen van deze conferentie worden in een bijzonder wollige taal omschreven. Er komt geen volgende staatshervorming komt. Ook voor de Volksunie moet dit intussen wel duidelijk zijn.
Betreurt u dat er geen volgende staatshervorming komt? Wil u een staatshervorming of de vernietiging van de staat? Uw discours is hypocriet.
U behoort nu tot de oppositie en niet meer tot de meerderheid : niet ik ben uw vijand. (Applaus bij het VB
Ik zal de meerderheid bestrijden, maar de leden van de coalitie zijn niet mijn vijanden. Ik haat hen niet, u doet dat wel. (Applaus bij de CVP, de SP, de VLD, de VU en bij AGALEV
Ik begrijp dat u zich in een heel moeilijke positie bevindt. Uw partij dreigt te worden verpletterd tussen de meerderheid en een oppositie die het klappen van de zweep kent. U zal het niet halen door vanuit de oppositie de andere oppositiepartij te bestrijden. Daarmee doet u enkel de linkerzijde een plezier. U speelt waterdrager voor het ecosocialisme dat nu de macht heeft in Vlaanderen. Het is duidelijk dat er na 13 juni nog slechts één oppositiepartij is overgebleven : het Vlaams Blok.
Naar aanleiding van de regeringsverklaring van 1995 verklaarde de heer Denys in dit parlement dat de minister-president slechts een meesterknecht was die gedwee zou uitvoeren wat zijn federale baas hem voorschrijft. Er is niets veranderd. In een interview met Knack van 16 juni 1999 verklaarde de heer Verhofstadt nog : het is niet omdat Wallonië voor paars zou kiezen dat dit in Vlaanderen ook het geval moet zijn; Vlaanderen moet niet klakkeloos tepassen wat Wallonië eerst beslist heeft. Inmiddels is de Vlaamse coalitie een kopie van het Waals model.
In haar verkiezingsprogramma stelde de VLD dat ze niet wil meewerken aan een politiek spel waarbij eenzelfde partij verschillende programma's voorstelt op verschillende niveaus. Vandaag stellen we echter vast dat hiervan niets in huis komt. Het communautaire status quo wordt zelfs verheven tot de officiële politiek van deze regering.
Het slaat me met verstomming dat de Volksunie zich na Egmont en het Sint-Michielsakkoord opnieuw laat rollen. De Vlaamse Beweging zal dit niet tolereren. Als men echt verandering wil is een verregaande staatshervorming absoluut noodzakelijk. De verantwoordelijkheid van de Volksunie is groot. Herinner u de pathetische oproep van de heer Van Krunkelsven : we zullen niet in een regering stappen zonder spijkerharde garanties voor een verdere staatshervorming. Waar zijn deze garanties? Toch niet in de vorm van de doofpotcommissie?
De coalitiepartners hebben zich ertoe verbonden op Vlaams en federaal niveau hetzelfde te zeggen. Ze zullen dit parlement dan ook niet betitelen als de algemene vergadering van het Davidsfonds. (Applaus bij de VLD en de VU
De enige die de Davidsfondsresoluties heeft uitgevoerd, is de heer Dehaene.
Ik verwelkom de heren Dewael, Landuyt, Anciaux en mevrouw Vogels : zij betoonden in de voorbije jaren weinig interesse voor wat zich in het Vlaams Parlement afspeelt. Nu willen zij wel eens komen kijken hoe het er hier uitziet en of er nog wat ministeriële bevoegdheden te rapen vallen. Voor hen moet dan een ervaren Vlaams parlementslid als de heer Denys opzij gaan staan. Ik beloof dat wij hun alle hoeken van het halfrond - figuurlijk dan - zullen laten zien.
Op 26 april 1998 te Gent, tijdens het VLD-congres Vlaanderen kan beter, verklaarde de huidige minister-president dat de hefbomen voor de vernieuwing van het economische en sociale beleid in Vlaamse handen moesten komen. Hij was er zich tegelijk bewust van dat de PS die modernisering blokkeerde. Nu gaat zijn partij op federaal vlak met diezelfde PS in zee : de stellingen uit het verleden worden overboord gegooid.
De regeringsverklaring legde meer nadruk op wat de partners verbindt dan op wat hen scheidt. Toch is er veel meer van dat laatste. De nieuwe ploeg is louter een anti-regering : anti-Vlaams Blok en anti-CVP. Er zal geen vernieuwing komen, maar immobilisme. Wij zullen het regeerakkoord niet goedkeuren en blijven hardop zeggen wat steeds meer mensen denken. (Applaus bij het VB)
De spreker die na een dergelijke grondige inhoudelijke analyse van het regeerakkoord komt, staat voor een moeilijke opdracht. Vooraf wil ik overigens de leden van de vorige regering danken voor de jarenlange samenwerking.
Ondanks de verkiezingsnederlaag van de SP, zal ik vrijuit spreken. Wij werden uitgenodigd voor onderhandelingen over een nieuwe regering en verdedigden daarbij het contract met de kiezer dat wij eerder hadden uitgedragen. Die kiezer heeft zijn stem over vele partijen verdeeld, wat een veelkleurige regering tot gevolg heeft. Zij heeft een ambitieus programma, dat echter ook haalbaar is als de ploeg er volop voor gaat.
De centrale doelstelling is de versterking van de civil society. Hiervoor is een andere kijk op de taak van de overheid nodig. Het regeerakkoord wil de trendbreuk realiseren door een evenwicht tussen overheids- en privé-initiatief, door een zelfbewust maar niet hooghartig Vlaams bestuur en door respect voor de inbreng van alle partners. Zo vindt ook de SP voldoende van haar eisen in het programma terug om haar goedkeuring eraan te kunnen hechten.
Op sociaal vlak komt inzake werkgelegenheid de groep laaggeschoolden aan bod; de sociale economie wordt uitgebouwd, met daarin een belangrijke plaats voor de opleiding; de kinderopvang wordt gestimuleerd; de zorgverzekering wordt uitgevoerd. Inzake mobiliteit wordt er zowel geïnvesteerd in het openbaar vervoer als in de infrastructuur met het oog op de verkeersveiligheid. Het onderwijs krijgt meer middelen, zowel voor de vernieuwing van de schoolgebouwen, als voor de herwaardering van technisch en beroepsonderwijs. Deze beloften maken schuld.
Wat de verhouding tussen Vlaamse regering en Vlaams Parlement betreft, worden goede afspraken gemaakt. Er wordt nauwlettend toegezien op de tijdige indiening van beleidsnota's en -brieven. In het parlement komen opnieuw actualiteits- en themadebatten met een duidelijke finaliteit. Met beleidsaanbevelingen kan beter omzichtig worden omgesprongen : van de 140 moties en de 120 resoluties uit de vorige periode werden er maar een deel uitgevoerd. De Vlaamse regelgeving moet voortdurend geëvalueerd worden : een inventaris van decreten, besluiten en omzendbrieven, zoals men die in de Vlaamse Codex kan vinden, is het geschikte uitgangspunt. De regelgeving moet uiteindelijk eenvoudiger, transparanter en efficiënter worden. Anderzijds wil ik ook waarschuwen voor een te fragmentaire en beperkte regelgeving : dan verdwijnt elk houvast. De overheid moet exclusief bevoegd blijven voor normering, controle en sanctionering.
Ik wijs ook op de complementariteit tussen het federale en het Vlaamse regeringsprogramma onder meer op het vlak van het werkgelegenheidsbeleid. Dit is een goede zaak, die ook in de praktijk moet uitgevoerd worden. Het regeerakkoord voorziet in middelen om het voorgenomen beleid te concretiseren. Daarbij moeten we ook voor een zorgvuldig en doelmatig financieel en begrotingsbel pleiten. De beschikbare ruimte die door een voorzichtig financieel beheer nog niet werd ingevuld, biedt verdere perspectieven die op termijn een goede bestemming verdienen. We vragen dan ook dat voor alle niet-flankerende beleids-voorstellen vanuit het parlement in de nodige middelen zou voorzien worden. We rekenen erop dat de stappen inzake institutionele hervormingen leiden tot bestuurlijke verniewing. De toonzetting dienaangaande is positiever. Het federale en het Vlaamse regeerakkoord bieden wellicht onverhoopte kansen. Die moeten we grijpen. Het regeerakkoord is niet volledig en op sommige punten voor nadere invulling vatbaar. De SP-fractie vraagt dat bij de septemberverklaring en de begroting 2000 de Vlaamse zorgen een eerste concrete invulling krijgen. Tevens pleiten we ervoor de invulling van het regeerakkoord in de tijd te plannen, met de nodige ruimte voor flexibiliteit.
Tot slot wil ik mijn ex-collega De Roo danken voor de samenwerking tijdens de voorbije vier jaar. Toen zijn we erin geslaagd om met een meerderheid van één stem vier jaar te regeren. Nu bestaat de regering uit vier partijen. Ik vertrouw erop dat we haar beloftevol project volledig kunnen uitvoeren. (Applaus bij de SP, de VLD, de VU en AGALEV)