Verslag plenaire vergadering
Verslag
Debat
Aan de orde is de verklaring van de Vlaamse regering.
Het debat is geopend.
De verklaring die ik namens de Vlaamse regering afleg, is een gevolg van de uitslag van de verkiezingen voor de Kamer en de Senaat van 18 mei jongstleden. In theorie moet in een federale staat een verkiezing voor het ene overheidsniveau geen gevolgen hebben voor het functioneren van andere niveaus. De praktijk is vaak anders, en trouwens niet alleen in België.
Het is immers een illusie te denken dat de kiezer het onderscheid maakt tussen de bevoegdheden van de verschillende overheden. Het is naïef te geloven dat het engagement van politici zich beperkt tot één politiek niveau. Het lokale niveau, het regionale en het federale niveau ontwikkelen zich niet zonder wederzijdse beïnvloeding.
Anderhalf jaar geleden heb ik er om die redenen voor gepleit om de verkiezingen voor het Vlaams en voor het federale parlement opnieuw te laten samenvallen. Ik kreeg toen het verwijt een slechte Vlaming te zijn. Ik heb de jongste dagen en weken moeten vaststellen dat er heel wat slechte Vlamingen zijn bijgekomen. Ik stel voor dat we zonder vooroordelen dit debat voortzetten.
Ik verzeker u dat de recente federale verkiezingen geen invloed zullen hebben op de uitvoering van het project van de Vlaamse regering. De Vlaamse regering heeft de voorbije jaren een gezond financieel en budgettair beleid gevoerd. Dit beleid blijft pal overeind. Ook vandaag, op het ogenblik dat onheilstijdingen over de internationale, de Europese en de Belgische economische conjunctuur regeringen overal ter wereld zorgen baren. De Vlaamse regering heeft gedurende de gehele regeerperiode begrotingen neergelegd met overschotten. De Vlaamse regering engageert zich om dat ook voor het laatste jaar van de regeerperiode te doen. Het doel om de Vlaamse schuld tegen het einde van de regeerperiode gehalveerd te hebben, zal volgend jaar bereikt worden.
De Vlaamse regering heeft de voorbije jaren tal van belangrijke beslissingen genomen met een strategische invloed op de toekomst van onze regio. In alle beleidsdomeinen werd fors geïnvesteerd.
Ik denk bijvoorbeeld aan de welzijnssector, waar de aanslepende witte woede met structurele maatregelen opgelost werd. En waar we de waarborg hebben gegeven dat in de nabije toekomst de wachtlijsten in de gehandicaptensector geheel zullen zijn weggewerkt.
Ik denk aan de investeringen op het terrein van de openbare werken. Wie vandaag langs Vlaamse wegen rijdt, kan daar niet naast kijken. Verder zijn er ook de belastingverminderingen die de Vlaamse regering heeft doorgevoerd als een instrument om het beleid te versterken, zoals de verlaging en de meeneembaarheid van de registratierechten.
Ten slotte herinner ik graag aan de investeringen op het gebied van onderwijs, en onderzoek en ontwikkeling. Op het einde van de regeerperiode zal dit budget met een kwart gestegen zijn, want in de gemondialiseerde economie zal kennis onze belangrijkste troef zijn. Het strategische belang van de beslissingen op deze terreinen zullen blijken als de economische groei opnieuw toeneemt. Het project van de Vlaamse regering, zoals dit gestalte heeft gekregen in het regeerakkoord, wordt het komende jaar verder afgewerkt. Het werk dat we in 1999 begonnen zijn, is vandaag volop in uitvoering.
Ik som enkele ontwerpen en voorontwerpen van decreet die in het Vlaams Parlement in behandeling zijn of binnenkort zullen worden ingediend op : het proces beter bestuurlijk beleid, dat uit drie belangrijke decreten bestaat; het decreet over de publiek-private samenwerking of PPS; het decreet inzake openbaarheid van bestuur; het gemeente- en provinciedecreet; de hervorming van de VDAB; het ontwerp betreffende het preventief gezondheidsbeleid en het voorontwerp betreffende de eerstelijnsgezondheidszorg; het ontwerp inzake integraal waterbeleid en de belangrijke voorontwerpen in de milieusector, zoals de stilzwijgende milieuvergunning of de milieu-audit; de voorontwerpen van het decreet Basisonderwijs en van het Participatiedecreet; het voorontwerp van het Kunstendecreet; het voorontwerp ARKimedes betreffende het risicokapitaal voor startende ondernemingen.
Het laatste jaar van de regeerperiode in het Vlaams Parlement en de Vlaamse regering zal nog erg druk worden. Ik nodig het Vlaams Parlement uit om een tandje bij te steken, want het zal nodig zijn. En ik roep alle democratische fracties in dit parlement op om op een constructieve wijze mee te werken.
Verder moet ik u vandaag inlichten over de nieuwe samenstelling van de Vlaamse regering. De zoveelste hersamenstelling, inderdaad. Ik beklemtoon echter dat elke vervanging van ministers in de Vlaamse regering het gevolg is geweest van externe factoren. Geen enkele minister werd vervangen vanwege interne conflicten in de schoot van de ministerraad of wegens onenigheid over het te voeren beleid. Elke vervanging was enkel het gevolg van politieke factoren die vreemd zijn aan het werk van de Vlaamse regering.
Het ontslag van de ministers Vogels en Dua is ook het gevolg van een externe factor, namelijk de federale verkiezingsuitslag van 18 mei. De kiezer heeft de kaarten op die dag erg drastisch geschud. Dat heeft bij Agalev geleid tot het ontslag van twee Vlaamse ministers en hun vervanging in de regering. Tevens heeft Agalev zijn verdere deelname aan de Vlaamse regering gekoppeld aan de verbintenis van alle coalitiepartners om het Vlaamse regeerakkoord verder loyaal uit te voeren.
Alle coalitiepartijen hebben dat vorige week zonder de minste aarzeling gedaan. Dat een regeerakkoord uitgevoerd moet worden, is de logica zelf van het politieke bedrijf. Pacta sunt servanda, dat weten we al sinds de oudheid. Elke fractie heeft altijd het recht om op de loyale uitvoering van het regeerakkoord aan te dringen. Elke fractie heeft ook altijd de plicht om het regeerakkoord loyaal uit te voeren. Vorige week donderdag hebben de vertegenwoordigers van de Vlaamse coalitiepartijen elkaar formeel toegezegd dat ze dit zullen doen. Het Vlaams regeerakkoord zal integraal en voor wat alle onderdelen betreft verder loyaal worden uitgevoerd. Alle partners zullen ook de gehele besluitvorming respecteren die inmiddels uit het regeerakkoord is voortgesproten. Tussen alle Vlaamse regeringspartijen en meerderheidsfracties blijft het vertrouwen dus ook na 18 mei ongeschonden. Zij zijn vastbesloten de stabiliteit en continuïteit van het regeringswerk te verzekeren tot in 2004.
Tot slot wens ik van deze gelegenheid gebruik te maken om Mieke Vogels en Vera Dua van harte te bedanken voor het geleverde werk. Zij hebben zich vier jaar lang loyaal en onverdroten ingezet voor ons vernieuwende en begeesterende project. Dit project is uniek. Het vertrekt van de ambitie een synthese te maken van sociale en regionalistische bekommernissen van economische noden en van de ecologische zorg om het duurzame karakter van onze omgeving. De politieke gebeurtenissen van de voorbije weken doen voor mij niets af aan de waarde en de actualiteit van dit project. Ik heb de voorbije week, net als de voorbije jaren, ten volle mijn verantwoordelijkheid genomen. Het routeplan van de Vlaamse regering blijft ongewijzigd. Hiervoor vraag ik het vertrouwen. Ik dank u. (Applaus bij de VLD, sp×a, VU&ID en AGALEV)
CD&V is bekommerd om de bestuurskracht van deze Vlaamse regering. Vorige week was het Vlaams Parlement technisch werkloos. Welk beeld van het parlement en de regering geven we op die manier aan de Vlaamse bevolking? Van de oorspronkelijke negen regeringsleden blijven er nog maar vier over. Bovendien heeft de minister-president de moed niet gehad om te verklaren dat hij binnen enkele weken niet langer het boegbeeld van het Vlaamse regeringsproject zal zijn. Nochtans heeft hij herhaaldelijk beweerd dat hij het project tot 2009 zou voortzetten. De vermenging van het federale en het Vlaamse niveau dreigt de intstellingen te verlammen.
Het verhaal van de Vlaamse regering wordt dat van de tien kleine negertjes. De volgende dagen zullen er nog nieuwe herschikkingen opduiken. De CD&V-fractie vraagt dat de minister-president zijn ontslag indient, anders dreigt de volgende weken een schizofrene situatie te ontstaan. We vragen dat de meerderheid zijn vertrouwen niet geeft en eveneens een nieuwe minister-president vraagt.
Het volstaat niet te stellen dat 80 procent van het regeerakkoord is uitgevoerd. Er is dringend behoefte aan meer middelen om de budgettaire problemen aan te pakken.
Vlaanderen zal enkel de lopende zaken afhandelen, nochtans zijn er acties nodig op tal van beleidsdomeinen. Het vertrouwen van de coalitiepartners is zoek. Eén jaar voor de verkiezingen zal de regering verlamd worden door electoralisme.
Dat de minister-president niet de moed heeft om zijn project te voltooien, getuigt van weinig respect voor de instellingen. Hij stelt zijn carrièreplannen voor het algemeen belang. Daardoor wekt hij de indruk dat het Vlaamse niveau niet belangrijk is. Dat is een kaakslag voor allen die gevochten hebben voor onafhankelijke instellingen. De Vlaamse minister-president neemt deel aan de federale regeringsonderhandelingen. De bevolking begrijpt niet dat hij zijn eigen taken negeert. Ik heb de indruk dat de instellingen bewust misbruikt worden.
Als ik niet zou onderhandelen over de vorming van een federale regering, zou de heer Van Rompuy mij verwijten dat ik de Vlaamse belangen niet verdedig. (Samenspraken)
De gouverneur van de Nationale Bank verwijst naar de federale begroting. Deze regering echter zit op koers om de Vlaamse openbare schuld te halveren tegen het einde van de regeerperiode.
Ook in andere federale landen stappen bestuurslui over naar andere bestuursniveaus. Zolang dat niet ten koste gaat van de uitvoering van het regeerakkoord, is daar niets op tegen. Een federale premier kan evengoed een taak bij de Europese Commissie aanvaarden.
Beperk u tot de inhoud en de grond van de zaak. (Applaus bij de VLD)
De essentie is dat de minister-president zijn belofte om op post te blijven, niet nakomt. Hij heeft de moed niet om dat hier in het parlement te bekennen, maar doet dat enkel in de krant. We zullen hem niet missen. (Applaus bij CD&V)
De regering zal zich in afwachting van de verkiezingen beperken tot de lopende zaken. Het wantrouwen heerst. De heer Di Rupo heeft duidelijk gemaakt dat er geen nieuwe stappen in de staatshervorming zullen gezet worden. De uitvoering van die delen van het regeerakkoord zal moeten wachten tot na de verkiezingen.
CD&V komt op voor behoorlijk bestuur. Voor ons is het Vlaamse niveau het belangrijkste bestuursdomein. Daar komen de wezenlijke problemen van de bevolking aan bod.
De minister-president, het boegbeeld van Vlaanderen, maakt zijn taak niet af omdat hij hogere, andere taken zoekt. Dat doet pijn bij velen die gevochten hebben voor autonome Vlaamse instellingen.
Het zijn niet altijd de boegbeelden die de beste minister zijn. Minister Van Grembergen verricht schitterend werk. (Applaus bij CD&V, sp·a, AGALEV en VU&ID) Na alle recente berichten is het vertrouwen tussen de regeringsleden weg. Dat leidt tot inertie en dat is onaanvaardbaar.
Onze fractie is bezorgd om de instellingen, de bestuurskracht en de mensen. Iedereen moet zijn verantwoordelijkheid nemen, maar Vlaanderen verdient beter. (Applaus bij CD&V en het VB)
Vooreerst wil ik de twee nieuwe excellenties van harte gelukwensen.
De verkiezingen van 18 mei jongstleden zullen zeker geen voetnoot worden in de politieke annalen. Daarvoor waren de resultaten te verrassend.
Ook de impact van de federale verkiezingen op de werking van de regionale parlementen was niet te voorspellen. Na hun verkiezingsnederlaag stelden de groene partijen namelijk hun verdere deelname aan de regionale regeringen in vraag.
Ik begrijp dat Agalev nu een moeilijke tijd doormaakt. Over de oorzaken van zijn verkiezingsnederlaag mag ik me niet uitspreken. Ik moet het echter wel hebben over de gevolgen ervan voor het beleid van de Vlaamse regering.
Agalev heeft bestuursverantwoordelijkheid opgenomen. In 1999 heeft deze regering een belangrijk maatschappelijk project uitgetekend. Dat moet nu worden uitgevoerd. Het zou niet goed zijn alleen emotionele elementen te laten spelen. Daarom verheugt het ons dat alle partijen van de Vlaamse regering zich op dit ogenblik richten op het Vlaams regeerakkoord.
Na vier jaar hebben we 85 procent van ons ambitieus project gerealiseerd en dat is indrukwekkend. Op fiscaal vlak gaat het om de afschaffing van het kijk- en luistergeld en van de openingstaks, de forfaitaire korting op de personenbelasting en de verlaging van de registratierechten. Toch hebben we ook werk gemaakt van de afbouw van de schuldenlast. We hebben gezorgd voor rechtszekerheid voor de zonevreemde woningen en bedrijven. De zorgverzekering en het persoonlijk assistentiebudget werden opgestart. De organieke provincie- en gemeentewet is goedgekeurd. Na jaren van besparingen werden eindelijk weer extra middelen uitgetrokken voor het onderwijsaanbod en voor het onderwijzend personeel. De Vlaamse ambtenarij werd hervormd en de inburgeringstrajecten voor vreemdelingen werden vastgelegd. Deze realisaties zijn te danken aan de inzet van alle partners en worden gedragen door de voltallige meerderheid.
Het laatste jaar van deze regeerperiode moeten we gaan voor de volle honderd procent van het regeerakkoord. Besturen is verantwoordelijkheid opnemen en blijven opnemen, ook als het moeilijk gaat. Het regeerakkoord moet loyaal worden uitgevoerd. Dat is een redelijke eis.
De oppositie verwijst naar enkele twistpunten zoals de luchthaven van Deurne en de afbakening van de VEN-gebieden. Beide dossiers maken deel uit van het Vlaams regeerakkoord en zullen dus worden uitgevoerd. Inzake het VEN dient men uiteraard rekening te houden met de bezwaren die werden ingediend tijdens het openbaar onderzoek. Dat zal het democratisch gehalte van de beslissing en de uitvoerbaarheid ervan ten goede komen.
De Vlaamse meerderheid is klaar om de laatste inspanningen te leveren voor de uitvoering van het Vlaams regeerakkoord. We hebben daarvoor nog tien volle maanden. Wat de regeringspartners verbindt, is sterker dan wat hen scheidt. We willen ons ambitieus project tot een goed einde brengen. (Applaus bij de VLD, sp·a, AGALEV en VU&ID)
De krantenkoppen van de laatste dagen zeggen veel over het functioneren van de Vlaamse regering. Met deze vijfde stoelendans sedert haar aantreden degradeert deze regering zich tot het niveau van het schepencollege van Zichen-Zussen-Bolder.
De ratten willen het zinkende schip zo snel mogelijk verlaten : nu wil ook minister-president Dewael ervandoor. De Vlaamse regering is dus op sterven na dood.
Ten onrechte wordt de indruk gewekt dat dit alles het gevolg is van de federale verkiezingen. De Vlaamse ministers Vogels en Dua hebben dit uitsluitend aan zichzelf te danken. Ze vonden het noodzakelijk om als lijsttrekkers deel te nemen aan de federale verkiezingen. Ze hebben dus zelf geweigerd om de scheidingslijn te trekken tussen het federale en het Vlaamse niveau. Het ligt dan ook voor de hand dat ze ontslag moeten nemen. De kiezer heeft immers niet alleen afgerekend met de figuren zelf, maar ook met het beleid waarvoor ze stonden.
Het is dan ook hypocriet alleen de twee ministers opzij te schuiven en verder te verklaren dat het regeerakkoord zal worden uitgevoerd. Door Agalev in de regering te handhaven, destabiliseert deze regering zichzelf. Ze zal immers meer dan ooit gegijzeld worden door de groenen. Het parlement wordt opgezadeld met een regering van lopende zaken waarin het immobilisme zal overheersen.
De matchtswellust van de VLD leidt tot nooit geziene hypocrisie. Vóór de verkiezingen stond deze partij op de eerste rij om aan Agalev-bashing te doen. Minister Gabriels was prominent aanwezig op een betoging tegen de groene betutteling van het platteland waar openlijk het ontslag van minister Dua werd geëist. De Antwerpse VLD-kandidaat Carine Huts verspreidde zelfs in alle bussen een pamflet met als titel 'Stop het groene communisme'. Nu komt de fractieleider van de VLD op een bijna emotionele manier op voor Agalev.
Op dit moment heeft men Agalev nodig om de regering overeind te houden en is het tijd de vriendschapsbanden weer aan te halen. Voor de verkiezingen werd mevrouw Vogels gepluimd door de VLD, nu echter wordt ze gekoesterd. Deze politiek is totaal hypocriet.
De blauwe vaandelvlucht is echter nog een groter probleem. Premier Verhofstadt gaf aan dat de vorige federale regeringsploeg te zwak was en dat de overstap van Patrick Dewael noodzakelijk zou zijn. Zo werd de federale regering al gevormd voor de verkiezingen plaatsvonden. De heer Dewael verlaat het schip één jaar voor de Vlaamse verkiezingen en bevestigt hierdoor het negatieve beeld van de Vlaamse regering als reservebank voor de federale regering. Hij heeft schrik voor het oordeel van de kiezer dat over een jaar zal vallen en durft zijn ploeg niet tot het einde te leiden. De heer Dewael is ook nooit echt geïnteresseerd geweest in de Vlaamse regering. In 1999 kreeg hij het minister-presidentschap als troostprijs en als springplank naar een betere positie. Dat hij nu de Vlaamse regering in de steek laat, zegt ons veel over de waarde die de VLD hecht aan het Vlaamse beleidsniveau. Een eventuele terugkeer naar het Vlaamse niveau is voor de heer Dewael ondenkbaar, aangezien hij al zijn autoriteit heeft verspeeld door de parlementsleden een slag in hun gezicht te geven. Hij was na 18 mei beter meteen weggebleven uit dit halfrond.
Ik volg ondertussen de stoelendans die zich binnen de VLD voltrekt. De heer De Gucht wil de heer Dewael pas opvolgen na een eventuele liberale verkiezingsoverwinning volgend jaar. Hij wil natuurlijk op dit moment zijn vingers niet verbranden. Andere liberalen staan evenmin te springen om de vacante positie in te nemen. De heer Van Mechelen moet dus alweer invallen en moet de stoel warm houden voor de echte machthebbers binnen de VLD.
Toen we in 1995 van start gingen met het rechtstreeks verkiezen van het Vlaams Parlement, waren de verwachtingen hoog gespannen. Wij wilden een krachtdadig en efficiënt Vlaams bestuur dat Vlaanderen nieuwe kansen zou geven. Vandaag degradeert de Vlaamse regering zich echter tot een veredeld gemeentebestuur. De omruiling van de ministerposten die we reeds gekend hebben, is ronduit beschamend.
Ik zou de Vlaamse parlementsleden dan ook willen oproepen zich te verzetten tegen het geknoei van hun regering. Een jaar geleden verkondigde de heer Dewael dat het Vlaams Parlement erop mocht vertrouwen dat hij tot op het einde van de regeerperiode zou werken om het paars-groene traject tot een goed einde te brengen. Nu blijkt echter dat hij zijn woord breekt en het parlement verlaat. Enkele dagen geleden verklaarde de heer Dewael dat hij met zijn beslissing had gewacht tot 2 dagen voor de verkiezingen uit respect voor het Vlaams Parlement. Ik vraag me af wie dat gelooft of kan begrijpen. Door nu de regering te verlaten, beschaamt hij ook het vertrouwen van de parlementsleden van de meerderheid. Met deze vertoning kan men toch onmogelijk instemmen.
Ik pleit er dan ook voor deze regering geen vertrouwen te geven. Vlaanderen en de Vlamingen verdienen beter dan Patrick Dewael. (Applaus bij het VB)
Ik wens de nieuwe ministers en de nieuwe fractieleider alle succes toe. Zij kunnen rekenen op een kritische, maar constructieve sp·a-fractie aan hun zijde.
In tegenstelling tot anderen zal ik het grootste stuk van mijn toespraak niet aan de personeelswissel wijden. De inhoud is immers veel belangrijker. Ik verberg niet dat deze personeelswissel negatief overkomt, maar ik ben er tegelijk van overtuigd dat de Vlaamse regering bestaat uit mensen die bereid en bekwaam zijn om antwoorden te zoeken op de vragen van de burgers.
De Vlaamse regering heeft te zwaar geleden onder de federale verkiezingen, en daarom pleit ik ervoor de verkiezingen voortaan te laten samenvallen. De manier waarop Vlaamse ministers propaganda hebben gevoerd voor de federale verkiezingen was niet gezond. De aanvaring na de betoging in Gent is in die zin veelzeggend.
Deze meerderheid heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat er onderlinge meningsverschillen zijn. Maar precies daardoor kunnen we een vernieuwend beleid voeren. Deze origineel samengestelde regering voert een origineel beleid op het vlak van cultuur, media, ruimtelijke ordening en openbaar vervoer. Op federaal niveau apprecieert de kiezer dat duidelijk. Wij zijn daarom bereid dit beleid voort te zetten.
De Vlaamse regering mag de onderlinge verschillen niet benadrukken. De wil om samen te werken moet groter blijven dan de meningsverschillen. Ik denk niet dat er nieuwe betogingsincidenten volgen. De leden van de Vlaamse regering zullen er de tijd niet voor hebben. Ze moeten zich over de begroting buigen, het werk afmaken en antwoorden formuleren op nieuwe bekommernissen. De Vlaamse regering kan op ons vertrouwen rekenen. (Applaus bij de VLD, sp·a, AGALEV en VU&ID)
Na de verkiezingsnederlaag heeft Agalev enkele moeilijke keuzes moeten maken. Het Vlaams Parlement en de Vlaamse regering hebben ons daar de nodige tijd voor gegeven. Wij appreciëren dat ten zeerste. Ik wil me tegelijk verontschuldigen bij de diensten van het Vlaams Parlement.
Na een intern debat heeft Agalev op democratische wijze besloten zijn verantwoordelijkheid te blijven nemen. Wij hopen dat de anderen dat eveneens zullen doen. Ik wens de voormalige ministers Vogels en Dua uitdrukkelijk te danken. Hun opvolgers zullen het werk voortzetten.
Wij zullen het regeerakkoord loyaal uitvoeren. Wij hopen dat de andere meerderheidsfracties dat ook doen. (Applaus bij de VLD, sp·a, AGALEV en VU&ID)
Eigenlijk is het niet meer dan evident dat de Vlaamse regering haar regeerakkoord en haar Zomerakkoord uitvoert. Omdat daar even aan getwijfeld werd, is het een goede zaak dat alles opnieuw bevestigd wordt. Het is moedig van Agalev om een duidelijke lijn te trekken tussen het federale en het Vlaamse niveau. Asymmetrische regeringen moeten inderdaad mogelijk zijn.
Onmiddellijk na de eerste gescheiden verkiezingen, stelt men voor de verkiezingen opnieuw te laten samenvallen zogezegd omdat de mensen het verschil niet zien. Als de mensen het verschil niet merken, hebben we dat aan onszelf te wijten : de lijstvorming heeft voor heel wat verwarring gezorgd.
In plaats van de verkiezingen te laten samenvallen, zou men ook kunnen besluiten dat men voortaan zitting moet nemen in het parlement waarvoor men verkozen is. Men zou ook kunnen beslissen om maar om de vijf jaar federale verkiezingen te houden zodat er telkens 2 jaar tussen de federale en de regionale verkiezingen is. De verkiezingen toch laten samenvallen, zou de verwarring alleen maar vergroten : alle lijsten zouden door dezelfde mensen getrokken worden.
Naarmate de regio's meer bevoegdheden krijgen, zullen de federale verkiezingen aan belang verliezen. In een laatste fase zullen we alleen maar de leden van de Senaat van de Regio's moeten verkiezen. Op dat moment kunnen de federale en regionale verkiezingen wel samenvallen, maar zover zijn we nog lang niet.
Kunnen de verkiezingen overigens wel samenvallen? Kan het federale parlement met zijn verplichte pariteit en alarmbelprocedures wel een legislatuurparlement worden?
Met het pleidooi om de verkiezingen te laten samenvallen heeft men maar één doel voor ogen : de symmetrie tussen de federale en de regionale regeringen garanderen.
Zelfs als de federale en regionale verkiezingen zullen samenvallen, zullen asymmetrieën zich vroeg of laat opdringen door de behaalde verkiezingsuitslagen.
Zij die pleiten voor afzonderlijke verkiezingsdata, moeten zich er ook van bewust zijn dat de overlappende zittingsperiodes van de parlementen er onvermijdelijk toe zullen leiden dat politici tijdens een zittingsperiode de overstap wagen. Het is natuurlijk jammer dat dit het imago van de regionale parlementen schaadt.
We hebben in 1993 gekozen voor regionale legislatuurparlementen om een teveel aan verkiezingen te vermijden en een duidelijke link te leggen tussen Europa en de regio's. We mogen deze overwegingen nu niet overhaast zomaar naast ons neerleggen. (Applaus bij de VLD, sp·a, AGALEV en VU&ID)
Ik wens de uittredende en de nieuwe ministers alle goeds toe.
N-VA betreurt dat de uitslag van de federale verkiezingen zo'n grote impact heeft op de samenstelling van de Vlaamse regering en de werking van het Vlaams Parlement. Onze partij is van mening dat het Vlaams Parlement op zijn strepen moet staan en dat politici die zich kandidaat stellen voor een bepaalde plaats, ook bereid moeten zijn daar daadwerkelijk te gaan zetelen. Het wetsvoorstel dat we maanden geleden in die richting hebben ingediend, werd echter door geen enkele andere partij gesteund.
Politici begaan een fout door geen onderscheid te maken tussen Vlaamse en federale bevoegdheden. De verkiezingsthema's bij de federale verkiezingen waren nu vaak regionale thema's. N-VA heeft zich daar niet aan bezondigd en heeft haar verkiezingsprogramma gebaseerd op louter federale thema's.
De minister-president heeft hier benadrukt dat het Vlaamse regeerakkoord overeind blijft, ondanks zijn eventuele afwezigheid. Ook andere ministers hebben beklemtoond dat de gemaakte afspraken moeten worden nagekomen. Maar geldt dit wel voor het hele Vlaamse regeerakkoord?
Ik zit met de vrees dat het institutionele element, dat onze partij in het verleden over de streep haalde om de Vlaamse regeerverklaring mee goed te keuren, niet zal worden uitgevoerd. Ik verwijs daarvoor naar de open brief op 28 april in De Standaard met de titel 'Nationalisme staat haaks op beschaving', een tekst die door heel wat prominenten, ook uit meerderheidspartijen, werd ondertekend. Wij willen niet hervormen om te hervormen, maar om een degelijk beleid te kunnen voeren.
Minister-president Dewael wijst erop dat zijn aanwezigheid bij de federale regeringsonderhandelingen onontbeerlijk is om het Vlaamse regeerakkoord te kunnen uitvoeren. Waar is dan die partijsolidariteit waarnaar hij bij het begin van zijn regeerperiode verwees? Zouden niet alle leden van de meerderheidspartijen zowel op federaal als Vlaams vlak dezelfde standpunten verdedigen? Is er dan maar één goede onderhandelaar bij de VLD?
N-VA kan de bekrachtiging van de Vlaamse regeerverklaring niet steunen. (Applaus bij CD&V, VB en N-VA)
Op persoonlijke verwijten en aanvallen ga ik niet in. Dat bevordert de kwaliteit van de debatten niet.
Ik waardeer de opmerkingen van de heer Lauwers over het al dan niet laten samenvallen van de federale en regionale verkiezingen. We moeten nagaan hoe andere federale staten, zoals Duitsland en Spanje, hiermee omspringen. Ik pleit voor een volwassen debat over dit onderwerp, maar het is duidelijk dat lokale of regionale verkiezingen repercussies kunnen hebben op het federale beleidsniveau, en vice versa. Als we toch kiezen voor afzonderlijke verkiezingen, moeten we beseffen dat dit personeelsverschuivingen met zich kan meebrengen.
Natuurlijk zal het volledige regeerakkoord worden uitgevoerd. Dat is trouwens de plicht van alle meerderheidspartijen. Selectiviteit is hierbij uit den boze, alle onderdelen van het akkoord zijn even belangrijk.
Natuurlijk ben ik niet onmisbaar bij de federale regeringsonderhandelingen. Maar meer Vlaanderen afdwingen impliceert het afdwingen van afspraken met de andere gemeenschappen. We proberen mekaar hier steeds maar weer te bewijzen wie nu wel de beste Vlaming is, terwijl we die energie beter kunnen aanwenden om daadwerkelijk tot afspraken met de andere regio's te komen. We moeten waarborgen afdwingen bij de federale regeringsonderhandelingen. We hebben daarvoor nood aan vertrouwen en wederzijds respect. Dat was er in de voorbije regeringsperiode en daarom hebben we ook al heel wat resultaten geboekt. (Applaus bij de VLD, sp·a, AGALEV en VU&ID)
Wanneer zal minister-president Dewael de Vlaamse regering verlaten? Hij spreekt dit voornemen wel uit in de kranten, maar herhaalt dit hier niet, al kunnen we het wel tussen de regels horen. Ik eis hierover klaarheid en duidelijkheid. Wat is anders de betekenis van de gevraagde vertrouwensstemming? Ik vraag de voorzitter van dit parlement om een einde te maken aan deze schizofrene situatie.
Als er geen duidelijkheid komt, wordt dit parlement belachelijk gemaakt. De meerderheid kan geen vertrouwen geven aan iemand die weggaat. Dat is onaanvaardbaar. (Applaus bij CD&V en het VB)
Als voorzitter van dit parlement kan ik u meedelen dat er momenteel geen vacature is. Als Norbert De Batselier betreur ik dat er een goede minister-president weggaat, maar ik heb geen bezwaar tegen de overstap van het ene naar het andere parlementaire niveau.
Het debat is gesloten.
Stemming
De voorzitter : Aan de orde is de hoofdelijke stemming over de verklaring van de Vlaamse regering.
- De verklaring van de Vlaamse regering wordt, wat de gemeenschapsaangelegenheden betreft, me 63 stemmen tegen 49 en, wat de gewestaangelegenheden betreft, met 62 stemmen tegen 47 aangenomen.