Verslag plenaire vergadering
Verslag
Hoofdelijke stemming
Dames en heren, aan de orde is de hoofdelijke stemming over de motie van wantrouwen.
Mevrouw Van den Brandt heeft het woord.
De indiener heeft maximum tien minuten, de andere fracties hebben elk vijf minuten. (Opmerkingen)
Een namiddagploeg werkt trouwens altijd van twee tot tien, dus u hebt nog anderhalf uur. (Gelach. Opmerkingen)
Als je het ontslag vraagt van een minister, kom je dat ook toelichten, ook al is het half negen ’s avonds. (Opmerkingen van Annick De Ridder)
U mag naar de koffiekamer gaan, mevrouw De Ridder, als u geen zin hebt. Het staat u vrij.
Collega’s, iedereen heeft wellicht de brief van Romelo Lukaku gelezen, de brief waarin hij vertelt wat het betekent om als kind in armoede op te groeien, waarin hij vertelt wat het met je doet wanneer je je moeder melk met water ziet mengen. Collega’s, Lukaku leeft vandaag niet meer in armoede. Er wordt vandaag volle melk gedronken ten huize Lukaku. Maar niet ieder kind heeft de vechtlust van Lukaku, en niet ieder kind heeft zijn voetbaltalent. En dat hoeft ook niet. Kinderen uit armoede halen, is geen kwestie van voetbal, maar een kwestie van beleid, van armoedebeleid. En dat is waarover het gaat.
Laat ons de feiten nemen. De feiten zijn dat de armoede toeneemt. We hebben vorige week de cijfers van Kind en Gezin gehad, waaruit blijkt dat er steeds meer kinderen in armoede opgroeien. U kunt dat in twijfel trekken of u kunt kritiek hebben op de indicatoren, maar dat is een cijfer dat heel herkenbaar is, omdat exact dezelfde tendens ook uit de jaarlijkse armoedebarometer blijkt. Ieder jaar zijn er meer kinderen in armoede. Jaar na jaar zijn het er meer. We zitten nu aan één kind op zeven dat in armoede opgroeit.
Dat betekent dus dat er een stijging is in plaats van de beloofde daling. En dat betekent dat we die oorzaken moeten bekijken en durven te benoemen, collega’s. Wat zijn die oorzaken van armoede? De belangrijkste oorzaak is en blijft een gebrek aan inkomen in het gezin. Dan kun je naar de overkant van de straat verwijzen en zeggen dat ze daar blijven weigeren om de inkomens op te trekken tot aan de armoedegrens, een lang gemaakte belofte die verbroken wordt. Maar ook hier hebben we daar impact op. Dan denken we evident aan de kinderbijslag. Gisteren is daar nog een OESO-rapport (Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling) over verschenen dat de impact van de kinderbijslag op onder meer de kinderarmoede heel duidelijk maakt.
En ja, met het nieuw decreet Kinderbijslag zullen er een klein beetje meer kinderen uit de armoede worden gehaald. Maar gezien het budget van 3 miljard euro, is het minimaal, en een gemiste historische kans. Het gaat om inkomen, maar het gaat ook om werk, ervoor zorgen dat mensen werk hebben. En ja, er is voor het eerst eindelijk een stijging in de werkzaamheidsgraad. Maar als je gaat kijken, zijn het nog net de kwetsbaarste groepen die systematisch het moeilijkst aan de bak komen en waar Europa achteraan bengelt. Dat werd dit weekend nog maar eens heel duidelijk gemaakt door Ive Marx in De Standaard.
Dan is er nog dat andere beleidsdomein, wonen. Cruciaal voor armoedebestrijding: een dak boven je hoofd hebben. Vandaag blijkt nog dat 1 op 13 mensen die bij het OCMW zijn, dakloos zijn. Ik hoor dan heel graag dat hier regelmatig wordt uitgepakt met hoeveel extra miljoenen er worden uitgetrokken voor sociale woningbouw. Maar de realiteit is dat er nog nooit zoveel mensen op de wachtlijst voor een sociale woning hebben gestaan. En collega's, ik hoor ook graag dat er een huurpremie is. Dat betekent dat mensen die hun huur niet kunnen betalen, een premie kunnen krijgen die dat verschil dichtmaakt. Maar daar moet je vier jaar op wachten, vier jaar vanaf de aanvraag. Dat is vier jaar dat je in armoede blijft, vier jaar dat deze regering voor meer armoede zorgt in plaats van voor minder.
Ik kan zo even doorgaan. Kinderopvang. Wat heeft deze regering gedaan? Kinderarmoede is zo belangrijk om kinderen een goede start te geven, van bij het begin van hun leven. Wel, de tarieven zijn opgetrokken. Niet voor iedereen, niet voor u en mij. Enkel voor de mensen die het minst verdienen, voor de laagste inkomens. Voor hen zijn de tarieven opgetrokken. Collega's, dat is een politieke keuze die voor meer in plaats van voor minder armoede zorgt.
Nog eentje, collega's. Onderwijs. Ook zo belangrijk om generatiearmoede tot het doorbreken, om echt op in te zetten, om jongeren kansen te geven. Wat heeft de regering gedaan? De maximumfactuur opgetrokken. In plaats van 25, mag je nu 85 euro per kind aanrekenen. En dat maakt een verschil voor mensen in armoede. Dat maakt dat er een politieke keuze werd gemaakt die voor meer in plaats van voor minder armoede zorgt.
Collega's, ik zal niet verder gaan met het lijstje, want het is nog heel lang. Maar het rijtje over feiten van armoede is lang. En het beleid van deze regering is duidelijk. Dit is geen regering die de armoede aanpakt, dit is een regering die armoede creëert.
En collega's, al deze feiten, al deze oorzaken van armoede zijn gekend. We weten dat dit zaken zijn die armoede beïnvloeden. En toch hoorden we vorige week de minister van Armoede. Toen haar gevraagd werd naar haar reactie op het feit dat er weer eens een stijging bleek te zijn, heeft zij heel lang gedaan over een persreactie. Daar was ze trots op. Ze heeft er ettelijke uren over gedaan. Terecht, je moet goed nadenken. Maar dan verwacht ik ook een gedegen reactie. Maar in reactie werd er hoofdzakelijk één oorzaak naar voren geschoven: de asielcrisis. En ik wil graag onderzoeken wat de impact van de asielcrisis is op armoede. Ik denk dat er een terecht probleem is van armoede bij vluchtelingen en dat de regering iets aan dat probleem moet doen. Maar als je alleen nog maar kijkt naar de cijfers van de Belgen, als je de niet-Belgen eruit laat en je kijkt alleen naar de Belgen, dan zie je ook daar de armoede stijgen. Het is dus niet het antwoord op de vraag waarom de armoede stijgt. Minister Homans weet dat. Minister Homans weet dat armoede een veelkoppig monster is, dat armoede een kwestie is van wonen, van werk, van onderwijs en van zoveel meer.
Minister Homans weet ook dat deze Vlaamse Regering op al die domeinen een verpletterende verantwoordelijkheid draagt. Maar toch koos zij ervoor om als oorzaak voor de toenemende armoede vooral naar die asielcrisis te wijzen. En ik herhaal dat ik die impact gerust wil onderzoeken, dat ik dat heel interessant vind. Maar de vraag waarom de armoede jaar na jaar toeneemt, bij alle groepen in de bevolking, daarop is er maar één antwoord: omdat het armoedebeleid van deze regering faalt.
En door vooral naar de asielcrisis te wijzen, ontkent de minister niet alleen haar eigen verantwoordelijkheid, maar schuift ze die ook door op de kap van een groep zwakke mensen. En collega's, dat vinden wij een minister onwaardig. En mocht het armoedebeleid nog impact hebben, dan zouden we die motie niet hebben ingediend. Of mocht het de eerste keer zijn dat er een uitschuiver is, dan zouden we geen motie hebben neergelegd. Maar het is niet de eerste keer. Het is geen lapsus. Het is minstens de derde keer op rij dat er bewust cijfers worden verdraaid en dat er bewust wordt gewezen naar een groep mensen die het al zeer moeilijk hebben.
En deze regering heeft nog een jaar te gaan. En we geloven niet dat minister Homans in dat jaar de armoede zal doen dalen. We zeggen het vertrouwen op in de minister en we leggen haar bevoegdheden liever bij minister-president Geert Bourgeois, in de hoop dat dit laatste jaar zou gebeuren wat moet gebeuren in Vlaanderen: de armoede doen dalen in plaats van te laten stijgen. (Applaus bij sp.a en Groen)
Begin van de stemming.
Stemming nr. 15
Ziehier het resultaat:
80 leden hebben aan de stemming deelgenomen;
17 leden hebben ja geantwoord;
63 leden hebben neen geantwoord.
Dientengevolge neemt het Vlaams Parlement de motie niet aan.