Verslag plenaire vergadering
Verslag
De heer Janssens heeft het woord.
Minister-president, afgelopen zondag vond inderdaad het Catalaanse onafhankelijkheidsreferendum plaats. De Spaanse regering had nochtans voordien met heuse staatsterreur geprobeerd om dat referendum te verhinderen. Erger nog, op verkiezingsdag werden kiezers geslagen, geschopt en zelfs beschoten. De trieste balans van wat een heuse feestdag voor de democratie had moeten zijn, was meer dan 800 gewonden. Gelukkig hebben de Catalanen zich niet laten afschrikken en heeft meer dan 90 procent van de deelnemers aan het referendum voor onafhankelijkheid gestemd.
Minister-president, u zei op de radio in een interview dat u jaloers bent op de trots van de Catalanen. Ik hoop dat u niet alleen jaloers bent, maar dat u er ook lessen uit trekt. Want het draagvlak voor Catalaanse onafhankelijkheid is er niet gekomen door over onafhankelijkheid te zwijgen, is er niet gekomen doordat onafhankelijkheidspartijen artikel 1 uit hun statuten in de diepvriezer hebben gezet. Neen, het is er gekomen door er aan te werken, elke dag opnieuw. Daarom is mijn oproep om daar met uw regering en uw partij een voorbeeld aan te nemen.
Intussen hebben we vernomen dat de Catalaanse regering eerstdaags de onafhankelijkheid zal uitroepen. Tegelijkertijd heerst er in de Vlaamse Regering, in de Federale Regering en zelfs op het Europese niveau absolute stilte, de stilte van de lafheid. Men degradeert zich daarmee tot de objectieve bondgenoten van de Spaanse premier Rajoy, die er niet voor terugschrikt om zijn eigen onderdanen met harde hand, met militaire hand te behandelen.
Minister-president, hoe reageert u en hoe reageert uw regering op het resultaat van het Catalaanse referendum, op de Spaanse repressie en op de laffe houding van de Europese leiders? (Applaus bij het Vlaams Belang)
Minister-president Bourgeois heeft het woord.
Mijnheer Janssens, u leeft onder een stolp. Anders zou u weten dat ik hierover vorige week al een persbericht heb verspreid, anders zou u weten dat ik hierover tijdens het weekend heel uitdrukkelijk, tot gisterenochtend in De Ochtend toe, gecommuniceerd heb. De hele wereld – ik verneem zopas zelfs de Maleisische pers – heeft mijn standpunt opgepikt. Alleen heeft het Vlaams Belang blijkbaar geen kennis genomen van mijn standpunt. (Applaus bij de meerderheid)
Ten tweede, u en uw fractie hebben vorige week, toen we dit in de commissie bespraken, opnieuw uitgeblonken in afwezigheid. U was er niet op het moment dat we dit debat hebben gevoerd, opnieuw, voor de zoveelste keer. (Opmerkingen van Chris Janssens)
Ten derde, ik kan u zeggen dat ik mijn verantwoordelijkheid als minister bevoegd voor het buitenlands beleid wel degelijk heb opgenomen. Had u naar mij geluisterd, dan zou u weten dat ik de Spaanse ambassadrice ontvangen heb, dan zou u geweten hebben dat ik met de heer Puigdemont contact heb opgenomen. Vanmiddag nog heb ik dat gedaan. Ik ben dan ook blij dat ik op mijn bank een ontwerp van resolutie vind waar de Vlaamse Regering zich volkomen bij aansluit, en waarbij het aberrante, het disproportionele geweld wordt veroordeeld, waarbij opgeroepen wordt tot dialoog tussen de partijen en waarbij aan de internationale gemeenschap wordt gevraagd om de bemiddeling te faciliteren en, als daartoe een aanleiding of vraag bestaat, om de internationale bemiddeling op te nemen. Dat is iets waar de Vlaamse Regering volkomen achter staat.
Ik heb zopas de heer Puigdemont aan de lijn gehad. Hij heeft opnieuw bevestigd: ten eerste, wij zijn zeer vastberaden, maar, ten tweede, wij blijven openstaan voor elke dialoog, die de Catalaanse overheid trouwens al vraagt sinds 2006. (Applaus bij de N-VA en CD&V)
U hebt blijkbaar allerlei communiqués, interviews en dergelijke meer gegeven, maar wat uw houding is ten aanzien van Catalaanse onafhankelijkheid, mag blijkbaar niemand weten. Ik begrijp die houding niet van uw regering, en zeker niet van uw partij en uw partijgenoten. Terwijl men in Catalonië het referendum gaat bejubelen, is Vlaanderen tegen referenda. Terwijl men in Catalonië de onafhankelijkheid gaat bepleiten, zwijgt men er in Vlaanderen over. Ik zou van volksnationalisten van de N-VA toch verwachten dat ze de moed hebben om een duidelijk standpunt in te nemen pro Catalaanse onafhankelijkheid. Maar als ik Bart De Wever in debatten hoor rond de pot draaien, als ik zie dat Jan Jambon in de Kamer het sprekersgestoelte verlaat als er vragen over Catalonië worden gesteld, dan belooft dat weinig goeds.
Daarom vraag ik u heel uitdrukkelijk: u als regeringsleider, als patriot, als zelfverklaarde patriot: hoe reageert u, hoe zult u reageren op de onafhankelijkheidsverklaring van de Catalaanse autoriteiten?
Ik ga niet meedoen aan uw politieke spelletjes. U staat hier niet de N-VA te interpelleren. Was u in de commissie geweest, dan zou u gehoord hebben wat ik gezegd heb over het recht op zelfbeschikking. Was u in de commissie geweest, dan zou u geweten hebben hoe ik, net als mijn voorgangers, sta tegenover een lidmaatschap van een regio die zelfstandigheid verwerft. Had u naar mij geluisterd, dan zou u dat standpunt hebben gekend. (Opmerkingen van Chris Janssens)
Maar u daagt de regering uit voor iets wat nog niet aan de orde is, want we hopen met een overgrote meerderheid dat er alsnog een dialoog tot stand komt, dat er een onderhandelde oplossing uit de bus zal komen. Hier vragen wat het standpunt is ten aanzien van een onafhankelijkheidsverklaring die nog niet aan de orde is en waarvoor de Vlaamse Regering bovendien geen enkele bevoegdheid heeft, is natuurlijk een puur politiek spelletje. Dat is de enige reden waarom u hier op de tribune komt. (Applaus bij de meerderheid)
Ik stel alleen maar vast dat het gebrek aan moed dat u tentoonspreidt met betrekking tot de Vlaamse natievorming, nu ook uitbreidt naar de Catalaanse kwestie. Wat een verschil met de Catalaanse minister-president! Hij heeft zijn volk naar onafhankelijkheid geleid. De Vlaamse minister-president durft het woord ‘onafhankelijkheid’ niet eens uit te spreken. Laat me daarom misschien een citaat van de Catalaanse minister-president bij zijn aantreden geven: “Het pad van het referendum is niet voor lafaards, angsthazen of voor wie last heeft van bibberende knieën.” Ik stel alleen maar vast, en ik betreur ten zeerste, dat u blijkbaar wel tot die categorieën behoort. Daarom mijn afsluitende oproep: toon nu eens vijf minuten politieke moed. Geef Catalonië de steun uit Vlaanderen. Het zal die nodig hebben. Erken de Catalaanse onafhankelijkheid zodra ze wordt uitgeroepen. (Applaus bij het Vlaams Belang)
De actuele vraag is afgehandeld.