Report plenary meeting

Dames en heren, mag ik u vragen om recht te staan om een in memoriam uit te spreken naar aanleiding van het overlijden van Steve Stevaert?

Beste collega’s, dames en heren, op 2 april is minister van staat en voormalig minister vice-president van de Vlaamse Regering, Steve Stevaert overleden. Hij was van 1995 tot 1998 en van 2003 tot 2005 lid van dit parlement. Eerst voor de SP en later voor sp.a.

Steve Stevaert werd op 12 april 1954 geboren in Rijkhoven, een deelgemeente van Bilzen. Hij was de zoon van een beroepsmilitair en groeide op in een katholiek gezin.

Vijftien jaar oud verliet hij de schoolbanken, ging deeltijds werken en combineerde dit met een opleiding aan de Hotelschool in Hasselt. Over deze periode zou hij later zeggen dat ze een voedingsbodem was voor zijn politiek engagement.

Op zijn achttiende begon hij aan een opmerkelijke horecacarrière. Hij had meerdere cafés en groeide uit tot een succesvol middenstander.

De stap naar de politiek volgde in 1982. Hij sloot zich aan bij de Socialistische Partij en vond in Willy Claes een geestelijke vader. Hij bracht het snel tot ondervoorzitter van de SP in Hasselt, werd provincieraadslid in 1985 en gedeputeerde van de provincie Limburg in 1989. Hij was onder meer bevoegd voor de ruimtelijke ordening en profileerde zich op sociaal-ecologisch vlak.

Op 1 januari 1995 legde hij de eed af als eerste socialistische burgemeester van Hasselt. Enkele maanden later werd hij lid van het Vlaams Parlement.

Bekend werd hij vooral met zijn beslissing om de bussen in zijn stad gratis te laten rijden. De maatregel die het mobiliteitsprobleem in en rond Hasselt moest oplossen, oogstte veel kritiek maar kreeg ook navolging.

Nieuwe politieke cultuur hoefde voor hem niet moeilijk te zijn. Aan de hand van tastbare ideeën wou hij op een directe manier ingrijpen in de samenleving en zo de burgers opnieuw verzoenen met de politiek.

In eenzelfde geest stelde hij in het Vlaams Parlement voor om de bevolking meer invloed te geven op het beleid via het zogenaamde ‘volksdecreet’. Vijfduizend handtekeningen onder een voorstel van decreet moesten volstaan om het in het parlement in overweging te nemen. Het voorstel botste op grondwettelijke bezwaren maar zou uiteindelijk wel leiden tot een actualisering en activering van de verzoekschriftenprocedure.

In 1998 werd hij in opvolging van Luc Van den Bossche minister vice-president van de Vlaamse Regering en Vlaams minister bevoegd voor de openbare werken, het vervoer en de ruimtelijke ordening. Hij liet zich opmerken door een strenge aanpak van bouwovertreders. Een jaar later was hij een van de architecten van de eerste paars-groene Vlaamse Regering. Hij werd opnieuw minister vice-president met ditmaal Mobiliteit, Openbare Werken en Energie als ministeriële bevoegdheden.

Vanuit die positie zette hij zijn gratisbeleid voor gemeenschapsvoorzieningen voort en zorgde hij onder meer voor meer veiligheid op de weg. Hij realiseerde een voor de gebruiker afdwingbaar recht op een minimumaanbod van openbaar vervoer. Hij speelde een belangrijke rol bij de vrijmaking van de Vlaamse energiemarkt en schafte het kijk- en luistergeld af.

Steve Stevaert groeide uit tot een van de leiders van de sp.a, waarvan hij in 2004 ook voorzitter werd.

Zelf stelde hij geen dogma’s te hebben maar wel principes: rood-groen, radicaal-democratisch, ethisch-progressief en economisch realistisch. Strategisch én tactisch, communiceerde hij zijn denkbeelden verrassend eenvoudig.

Onverwacht verliet hij in 2005 de nationale politiek en werd hij gouverneur van Limburg. Vier jaar later zette hij achter dit mandaat een punt en vertrok hij richting bedrijfsleven. In 2011 nam hij ontslag uit al zijn publieke functies.

Zijn snelle carrièrewissels pareerde hij met de woorden: “Je moet altijd te vroeg weggaan, want anders vertrek je te laat. Omdat je nooit op het moment zelf beseft dat je tijd op is.”

Dames en heren, collega’s, met respect voor de politieke verdiensten van onze gewezen collega, nemen we afscheid van Steve Stevaert. In naam van deze plenaire vergadering betuig ik mijn oprechte deelneming aan zijn familie en nabestaanden. Ik verzoek u allen om een moment van stilte in acht te nemen.

– De Vlaamse volksvertegenwoordigers nemen enkele ogenblikken stilte in acht.